every last one

Als ik de heldenreisworkshop geef, druk ik de mensen altijd op het hart: stort je held zo snel mogelijk in het avontuur. Niet eerst eindeloos zijn huidig leven uitmelken zodat we verzuchten: wanneer gebeurt er nu eens iets! Nee, "begin op de dag dat alles anders wordt."
En dan lees je de nieuwe Anna Quindlen, Every Last One. Je bent al ver over de honderd bladzijden verwikkeld in het reilen en zeilen van een min of meer gewoon gezin. Moeder vertelt hun verhaal: de man van wie ze nog wel een beetje houdt, de dochter met haar moeizame verkering, de tweeling van wie de ene broer een zorgeloze sporter is en de ander een piekerig ventje dat tenslotte naar een psycholoog verwezen wordt. Het leest als een trein, je verveelt je ook niet, maar in gedachten ben je op zoek naar de Story Question, die concrete vraag waar dit verhaal het antwoord op is. Zou de brave echtgenoot vreemdgaan? Zou de illegale tuinman kwaad in de zin hebben? Raakt het moeilijke kind ernstiger van het pad af? Hoe moet dat met de vriend van dochterlief, die eigenlijk niet meer thuis kan wonen?
Je leeft met ze mee zoals je met de brieven van je beste vriendin meeleeft, maar het blijft een roman en die is niet voor niets geschreven, je bent al bijna op de helft.
En dan slaat zo volkomen onverwacht het gruwelijk noodlot toe, dat je, alleen in je warme bed, een kreet van schrik slaakt. En tegelijk registreert de schrijver hoe het werkt, hoe ongelooflijk knap het gedaan is.
Waarmee ik niet wil zeggen dat je het heldenreisschema maar in de wind moet slaan. Het is net zoiets als dat abstracte schilders wel eerst alle technieken onder de knie hebben gekregen voor ze besloten dat abstract hun weg was. Hier is een vakvrouw aan het werk die weet hoe ze het schema kan manipuleren. Wat een verschrikking. Ik ga gauw weer verder lezen.