In april 2005 kwamen we vanuit Amerika een weekje naar Nederland om een huis te zoeken, samen met paps en mams. Het superdeluxe appartement moesten we maar bewaren voor als Harmke met Johnny Depp zou trouwen.
We vielen meteen op dit huis, ondanks de psychedelische kleuren van de vorige bewoners. Het uitzicht vanuit het dakraam sprak Friesland als niets anders. De tuin was een poezenparadijs. Meisjeskind en poezenkind voelden zich thuis en in alle seizoenen keek ik genietend uit het raam.
Het uitzicht zal ik missen, maar zoals de goede oude dichter (wie ook weer?) zei: ik hou van een mooi landschap, maar ik heb er graag iets bij te drinken.
Dit bericht is geplaatst in
autobio met de tags
friesland,
huis,
landschap,
verhuizen. Bookmark de
permalink.
Partir c'est mourir un peu
altijd weer dubbel, toch.
Toch met pijn in het hart! Maar ja loslaten!
Ik voel gewoon dat het een heel fijn huis was en dat terwijl ik alleen maar foto's kan bekijken.
je ziet dat dit een echte 'thuis' was!
Je neemt jezelf overal mee (wie zei dat ook weer?) Het gaat heus goed komen in je nieuwe paleis. Alleen die opbergschuur...waar laat je overtollige spullen die je nog niet kunt weggooien?
in de berging?