te voet

De nieuwe autobio-lessenserie gaat over het lichaam. Waar hebben mijn voeten allemaal gelopen, waar hebben ze mij gebracht? Welke kapsels heb ik gedragen, wat hebben mijn haren beleefd? Wat hebben mijn handen allemaal gestreeld? Wat hebben mijn handen allemaal gedaan en gemaakt? Wat heeft mijn hart doorstaan? Wat heeft mijn mond allemaal geproefd? Wat hebben mijn ogen gezien? Waar ben ik mijn lichaam dankbaar voor?
Donderdag is de eerste les, over voeten.

Ach mijn voetjes, jullie doen het dan toch maar.
Eerst leren lopen, dan om een of andere reden maanden in het gips, ik herinner me nog die zwartkijkende voetendokter, zijn naam had hij niet mee. Dokter Grin. Ik was vier of vijf, en moest met mijn tenen knikkers uit een emmer in een andere emmer doen. Hij heeft een van jullie geopereerd.
Jullie dansten met me door de kamer op hilversum 4, ik zag een balletdanseres in het donkere raam, jullie rolschaatsten en touwtjesprongen en klommen in bomen. We zwierden aan de ringen, ik viel eruit en knakte een van jullie. De meester bracht ons op de fiets naar huis.
Jullie wandelden wandeltochten, door de bossen door de heide, jullie swingden met me op middelbareschoolfuiven, jullie wandelden met de geliefde door het bos. Een bomenlaantje onder de sterren.
Ik vond andermans voeten altijd zo plomp en knobbelig, jullie waren zo sierlijk en smal. Ik eiste wel eens te veel, ik heb jullie pijn gedaan door nooit spelbreker of aansteller te willen zijn, en met ijdele schoenen belemmerde ik jullie functie. Jullie hebben me in staat gesteld hard te werken, veel te lopen, overal. Jullie droegen samen met mij het kind, in mijn buik en daarbuiten. Zand van alle werelddelen kwam tussen jullie tenen, het gloeiendhete Omaanse zand schroeide jullie zolen, het gorgelende water van de Nevis River verkoelde jullie, jullie wapperden wit door warme zeeën, jullie sjokten door wereldsteden terwijl ik jullie schreeuwen negeerde.
Wat het leven ook op mijn pad smeet of strooide, jullie vonden altijd weer de weg naar huis.

Dit bericht is geplaatst in autobio met de tags . Bookmark de permalink.

11 Reacties op te voet

  1. Schrips schreef:

    Twee gipsen onderbeentjes! 'Om de 1 of ándere reden in het gips' ?

  2. Heldinne schreef:

    het heette officieel "te lange hakspieren" bedenk ik nu

  3. Sagita schreef:

    Leuk! Geïnspireerd door Karel van de Woestijne en zijn "Boer die sterft"?

  4. reflexxus schreef:

    ACHILLUSPEES?

    ik herken en passant mijn pop "Lina".

  5. Heldinne schreef:

    Nee hoor, dat was Annelies!

  6. Schrips schreef:

    Zelfde pop (Jolanda) had ik ook.
    Ligt nog in de kast van mijn ouderlijk huis op mij te wachten.

  7. Anonymous schreef:

    Ha, ha ik heb haar ook nog: Jantientje!

    En, hoe bestaat het, in dezelfde rieten poppenwagen.

    Janna

  8. Heldinne schreef:

    die kreeg ik toen ik 3 werd. 1960.

  9. reflexxus schreef:

    gevalletje gelijke zaaddonor?

  10. Sagita schreef:

    Ha ha ... vreselijk leuke reacties!

Laat een antwoord achter aan Sagita Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *