voorspellende gaven

Gelukkig hebben we nu ontdekt dat Oman al langer dan twintig jaar bestaat. Per abuis belandden we in een piepklein dorpje, hier vlakbij, pal naast de snelweg, en daar stonden prachtige Oude Gebouwen! Een soort landhuis was het, met wat bijgebouwen, in een staat van romantisch verval, midden op een groot omheind terrein. Het fijnzinnige houtsnijwerk boven de deur was verbleekt en lichtelijk aangevreten, aan een enkele raam-opening op de bovenverdieping bungelde nog een opengewerkt houten luik. Geiten graasden in wat eens koele, ruime kamers geweest moeten zijn. Boven een helder kabbelende falaj, die naar de palmenplantage achter het huis voerde, danste een grote vlinder met net zo’n bloes aan als ik: zwart met witte noppen.
Het dorp (Baushar) was een stil sprookje met huizen van goudbruine mud brick, een wirwar van slingerende zandpaadjes in namiddaglicht. Alle kinderen wilden op de foto en waren dan - klik - als bij toverslag verdwenen. Electriciteitsdraden liepen naar de meeste woningen, waterleiding was blijkbaar nog niet aangelegd want hier en daar stonden kubusvormige metalen tanks met kraantjes eraan.
Een soortgelijke belevenis hadden we in Qantab, hier een half uurtje vandaan. Was Qantab oorspronkelijk helemaal niet over land te bereiken, zo volkomen werd het door het gebergte afgegrendeld, nu voert er een majestueuze snelweg naartoe, hij is pas klaar en staat nog niet op de kaart. Donkere, grillige bergen omlijsten af en toe de ogenblauwe zee. Ook hier, maar éven buiten de bebouwde wereld, één bergrug verder, absolute stilte. De snelweg maakt royale, sierlijke bochten, ligt gespreid over en dwars door ijselijke pieken, moet wel leiden naar een belangrijke stad maar stopt domweg aan het strand.
Even tevoren wordt Qantab zichtbaar: een dadelpalmplantage, witte huisjes, en weer de blauwe, blauwe zee. Het intense blauw blijft me raken, ik wilde dat er meer woorden voor bestonden dan alleen die koude klank - blauw. Het blauw van de Golf van Oman is warm, diep, glanzend, levend. Qantab.
Wel auto's, wel elektriciteitskabels en een enkele antenne, verder het Omaanse leven zoals het eeuwen was. De snoezige kinderen dartelen aan het strand. Een stel jongetjes heeft een vlieger opgelaten tot aan de zon. Onder een afdak van palmbladeren zitten vissers hun groene netten te repareren. Het strand ligt bezaaid met visresten. Het hele dorp wordt omringd, beschermd en afgesloten door machtige rotsen. Hoe lang nog? De snelweg is een veeg teken. Alles gaat langzaam in Arabia, maar de vooruitgang gaat snel, veel te snel. Qantab over tien jaar:
De kriskras door elkaar heen gebouwde huisjes hebben plaats gemaakt voor allemaal eendere vakantiebungalows, elk met eigen rieten parasol op het terras. Een zwembad maakt de zee overbodig, een restaurant maakt de zee overbodig, een amusementsprogramma verdrijft de eentonigheid van alsmaar weer die golven. De prinsjes en prinsesjes van Qantab hebben hun sprookjesgewaden afgelegd en hebben zich in uniformen gehuld. Ze zijn hun paradijselijke jeugd vergeten, de snelweg heeft hen de zegeningen van het westen gebracht.

december 1990