smoelenboek

Nu zit ik dus op Facebook, omdat ik dan de foto's van een in Verweggistan wonende vriendin kan bekijken. Prompt komen allerlei gezichten uit vorige levens op mij toe. Gezellig hoor, daar niet van. Ook de nicht in Canada, en zelfs m'n bloedeigen dochter zijn al Vriend met me.
Ik was er gister de halve dag zoet mee, en keek vandaag ook meteen weer, had ik nog een opgestoken duim gescoord? Of een vriend? Facebook heeft nog tig vrienden voor me in de virtuele petto.
Opeens bekruipt mij hetzelfde gevoel als wat ik vaak had in een Amerikaanse supermarkt. Het belangrijkste woord in de Amerikaanse taal is "keuzevrijheid." Dat betekent niet dat je mag doen wat je wilt. Je mag bijvoorbeeld niet ergens buiten zomaar een sigaretje opsteken, en God verhoede dat je je gras niet op tijd maait. Maar kiezen, oh yeah. Een schap van 10 meter met verschillende cornflakes.
Heel vaak dacht ik: dit is geen keuzevrijheid. Ze zijn allemaal van unilever, monsanto, kraft of nestlé, die keuzes hier. Dit zijn zoethoudertjes. Dit houdt me een uur langer (alleen al vanwege de loopafstanden) in de supermarkt. Tijd die ik niet kan besteden aan het zoeken van belangrijke informatie, het formuleren van maatschappijkritiek, of het organiseren van verzet.
En daar zouden sites als Facebook en Pinterest ook heel makkelijk voor ingezet kunnen worden. Wie achter de computer zit gooit geen stenen. Of ben ik nu, gezien de Arabische lentes, toch te cynisch?

afbeelding