Van die grijze loodzware dagen, waarop het lood vooral in de benen zit, en loodzware watten in het hoofd. Jezelf aan je schoenveters uit het moeras trekken, of maar blijven zitten en stug doorwerken aan iets waar je zelf in gelooft maar de rest van de wereld niet.
Wensen dat het anders was. Weten dat het anders moet. Wensen dat ooit iemand het van je overneemt, en lachend zegt: zullen we iets leuks doen? En dan zelf met meerdere ideeën komt, of de kaartjes al gekocht, of de route al uitgestippeld.
Van een zondag twee maken is wel een heel verfijnd soort marteling. Typisch Nederlands. De inwrijfdag. Kijk dan, wij met ons Leuk Gezinnetje!
En dan kijk ik het eerste deel van de serie Mythos met Joseph Campbell, en weet weer waartoe ik op aarde ben. Hij heeft de kaartjes én de route. Ik ben weer op pad.
er even uit
Dit bericht is geplaatst in Niet gecategoriseerd met de tags joseph campbell, zondag. Bookmark de permalink.
Oh, wat herkenbaar! Zat dit ook in de cursus "alleen zijn" ?
Tot nu toe niet, maar wie weet komt dat nog.
dit staat wel heel dicht bij mij ( "mijn belevingswereld")
Goed zo! Gewoon in het spoor blijven!