Ik vertelde dat het helemaal niet zo goed was, dat vastbijten van mij. Vervolgens moest ik weer zo nodig. En echt, het is ook vreselijk dat een tijdschrift dat pretendeert mensen beter te leren schrijven, een workshop presenteert van een dergelijk niveau.
Maar wat gebeurt er vervolgens? Ik jat een snoepje van het zieke kind en heb even later een complete kroon in mijn mond. Afgebroken.
Stop met bijten! zei het universum. Gelukkig was mijn lieve tandarts bereid hem na sluiteningstijd nog vast te plakken. Maar voorlopig niet te taaie dingen bijten, adviseerde hij.
synchroniciteit?
Dit bericht is geplaatst in Niet gecategoriseerd met de tags synchroniciteit. Bookmark de permalink.
Waar bemoeit dat universum zich eigenlijk mee? Stop met snoepen, zou ik zeggen. Dat kind is niet voor niks ziek geworden. Ik ken trouwens een literatuurcriticus die na de aanschaf van een kunstgebit pas echt bijtende kritieken begon te schrijven. Ook een vorm van synchroniciteit.
Nu nog bewijzen dat ik geen robot ben. Je moet tegenwoordig door heel wat ballotageschermen om een reactie gepubliceerd te krijgen.
Ik heb nooit zo bij synchroniciteit stil gestaan, tot Hella daar over schreef. En wat gebeurt mij vandaag...Ik maak elektronisch een afspraak met burgerzaken voor een nieuw paspoort en wat ligt er een kwartier later op de mat een waarschuwing van de gemeente dat mijn paspoort over enkele weken verloopt. Toch fijn dat we synchroon lopen, de overheid en ik.
De kronkelwoorden werken hier nog wel.