voel voelde gevoeld – weg ermee

Mijn trouwe lezertjes weten het wel: als ik me ergens over opwind, trek ik niets ontziend van leer. Dan hoef ik daar niet aan toe te voegen "ik voelde me best wel boos" want het ongenuanceerd kabaal spat van het scherm.
Als ik het eronder zou zetten, zou je lachen, denk ik. Zo van "duh, ik ben niet achterlijk."
Ongenuanceerd moet, bij columns. Maar wat als je een gevoelig stuk schrijft over een scène die je observeert in een verpleeghuis? Moet je er dan onder zetten: ik was er stil van. Of: ik voelde me dubbel?
Ik denk het niet. Met het benoemen van de emotie bereik je verschillende dingen die je juist niet wilt bereiken.
1) De lezer denkt wederom "duh!" want het bleek al uit het verhaal, dat je je hier meer dan vijfdubbel bij voelen zou, als je er getuige van was.
2) Je zet jezelf als "waarnemende instantie" tussen de lezer en de scène. Het alwetende-verteller-gevoel, grootvader zal wel even uitleggen wat we hier zien en hoe we dat moeten duiden. Dat maakt het moeilijk om je er als lezer bij betrokken te voelen.
3) Doordat je achteraf benoemt wat hier de gewenste emotie is, ontsla je jezelf van de verplichting zo mooi en invoelbaar mogelijk te schrijven.
4) Je zet jezelf op de voorgrond. Dat is prima als je een autobiografie schrijft, en bijvoorbeeld wilt aangeven hoe je als jong mens op iets reageerde, en hoe dat later veranderde. Maar als je jouw unieke kijk op een bepaald onderwerp wilt weergeven, moet je dat doen door het onderwerp voor de lezer te kijk te zetten.
Kijk! Dit is hier te zien. Wat vind je ervan?
Zo nodig je je lezer in je verhaal, in plaats van hem uit te nodigen voor zo'n diavoorstelling van Jan en Epke met de caravan – voor de caravan – in de caravan …
Maar nu neemt de ongenuanceerde columnschrijver het weer over. Waarvoor excuses!