kunstzin

Vandaag voor 't eerst in jaren weer eens naar museum Belvédère in Heerenveen. Altijd weer boeiend om te zien hoe je (ik) reageert op Kunst. Want als het daar hangt, moet het wel kunst zijn. En toch. Altijd weer dat kinderlijk-opstandige gevoel: dat kan ik ook! Allemaal kladblaadjes met snel gekladde portretjes, doeken vol verfstreken met droge-kwast-streepjes, een wand vol foto's én kladblaadjes met notities over poolcirkels en zichtlijnen …
En dan ademloze verrukking. De enorme doeken van Jantien Jongsma. Uren en uren kun je daarvoor zoetbrengen en dan nog heb je niet alles gezien. Verhalen, technieken, anekdotes, woorden, kleuren, grapjes … zo wil ik dat kunst is. Mij heel veel te vertellen hebben, nog een verhaaltje en nog een! Veenhuizen hing er, en Amsterdam, en Jellum en Harlingen en nog een dorpje dat me even ontschiet. Haar leven, haar voorouders, zo stel ik me voor.
Ik wil ook dat kunst mijn handen en hersens en ziel doet jeuken van verlangen om zelf aan de slag te gaan.
De grote expositie was gewijd aan Hamel en Moget, die ik niet ken. Heel stil en aanwezig werk, dat zich vooral openbaarde doordat het zo mooi was opgehangen in de bijna afwezig neutrale ruimte. Meditatief. Eigenlijk moesten we even lachen, nicht Emma en ik, omdat het zo absurd tegengesteld was aan de kermis van genietingen eerder. Maar ik moest opeen aan Rothko denken, met zijn vibrerend zwarte panelen in de Rothko Chapel. Als je ervoor gaat zitten mediteren houdt alles op met jeuken, is er een overgave en een opgaan.
En buiten, de koude harde wind, het golvende water, vogelvluchten en het winterse riet. Alles gevoed.