Voorzichtig kijk ik om een hoekje, eerst van m'n oogleden, dan van 't gordijn. Is-ie weg? Die grote lawaaigriezel die Oudjaar heet? Mister Annus Horribilis?
Ja, hij is weg. De laatste resten mogen in de kliko, de kerstlichtjes ontward en opgeruimd, een uitgegeven kindeke komt de stofzuiger hanteren, en ik blaak (op wat restjes kater in de buik na) van werklust en inspiratie.
Wie heeft toch ooit bedacht dat "feestdagen" er zo uit moeten zien? Waarom gaan we niet allemaal mediteren in een hutje in de woestijn, en laten we ieder in onszelf het nieuwe kind van het nieuwe jaar geboren worden?
Of gewoon weer lekker buiten spelen, bedelt Pjotr bij de achterdeur. Zijn breintje is te klein voor trauma's. Ik zal zijn vuurwerkangst nog lang bij me dragen, die instinctieve angst die hij uit Houston – tornado- en hurricaneland – heeft meegenomen. Wegkruipen, je inbouwen in het meest omsloten hoekje. Ik herken dat wel. Mijn breintje is daarvoor groot genoeg. Waar je verder niet veel voor koopt natuurlijk.
Maar aan de slag. Het nieuwe jaar wacht en ik popel!
een nieuwe morgen
Dit bericht is geplaatst in Niet gecategoriseerd met de tags gelukkig nieuwjaar. Bookmark de permalink.
klinkt goed!
Je bent verder dan ik.
oveduper (iemand die zich altijd de dupe voelt).
ik zou met deze dagen ook liever gaan mediteren in de woestijn, haha goed gevonden! desondanks ben jij al helemaal klaar voor deze nieuwe start, jij hebt het oudjaar duidelijk al goed verteerd! 😉 zelf ben ik nog niet klaar om te bloggen, ik hou me nog een weekje gedeisd... See you later...! groetjes, hilde