leaf âldershûs

Volgende week komen de verhuizers. Dan begint de Grote Ontmanteling van mijn ouderlijk huis. Aan een kant zal het een opluchting zijn als het leeg is, want hoeveel mensen ook hun hulp aanbieden, ik ben degene die het kaf moet scheiden van het koren dat meemag met Oude Vadertje naar het verzorgingshuis.
Daarna plukken wij er nog uit wat van onze gading is, de buurvrouw wil graag de slaapkamergordijnen, en de rest wordt opgehaald door een Goed Doel. Dan zullen we een huis ontwaren dat sinds eind jaren zeventig niet meer gerenoveerd is. Donkerbruin en bahamabeige, grauwe plafonds en scheuren, wrakke deurkrukken en geen c.v.
Vooral dat gebrekkige onderhoud benauwde mij de laatste jaren, maar ook het eeuwig bewaren van alles wat ooit betekenisvol was. Als ik niet de zolderopruiming in gang gezet had, had daar nog mijn wieg gestaan, en de eerste staande schemerlamp die mijn ouders ooit bezaten. Doodjammer dat ze dat driehoekige jaren-vijftig tafeltje wél weggedaan hadden.
Wat vroeger mijn slaapkamer was, is nu de bibliotheek van paps. Of tenminste, daar staat een derde van de 3500 boeken die door het hele huis verspreid staan, tot in de linnenkast toe. Het enige wat rest uit mijn jeugd is het bed. Voor als ik eens kwam logeren.
Terwijl paps langs de planken ging om een selectie te maken, lag ik op mijn oude bed en keek naar het grauwe plafond. Aan dat ene ringetje hing het door mijn vriendin gemacrameede fietswiel, aan het andere een vliegend oranje visje aan een lange veer. Ook de groene gordijnen stammen uit mijn tijd, uitgezocht bij de veelkleurige sprei die tante Froukje God hebbe haar ziel voor mij gehaakt had. In de kast staat nog een oud paar sloffen van mij. Verder heb ik al mijn eigendommen al meegenomen uit dit huis.
Ik lag daar op het bed, en werd opeens een beetje weemoedig. Straks is er op de hele wereld geen ánder huis meer waar ik – in geval van nood – vanzelfsprekend terechtkan omdat het ook 'thuis' is. Buiten sprak ik nog even met de buurvrouw. Paps is de eerste die het trouwe rijtje gaat opbreken, en buuf zei dat ze stiekem hoopte dat ik zijn huis zou betrekken. Toen wist ik dat mijn éigen huis het enige echte thuis op deze wereld is. In nood kan ik op de bank in de studentenkamer van kindeke.