in het woud

Ik vroeg me eerst af , of het wel kies was, te bloggen over de nadagen van oude vadertje. Dan is er weer zo'n twitterhater op tv die verkondigt: ze melden zelfs op internet dat er iemand dood is! alsof dat een doodzonde is.
Maar is mijn blog niet bij uitstek de plaats waar ik – naast onzin en gein – ook mijn zieleroerselen deponeer, en me vaak door reacties bevestigd voel in een zienswijze die ik voor het eerst schroomvol op het virtuele papier zette?
Dus nu zo. We zitten in die vreemde overgangstijd tussen leven en dood. Van de heldenreis ken ik het wel: in het woud zijn, en eerst maar eens durven zijn daar. En dan rondkijken: waar zijn de wegen? Wie zijn vrienden, wie vijanden? Hoe gedraagt men zich hier? Een nieuwe wereld opent zich, en geen heerlijke.
Wel is er een soort rust nu oude vadertje in elk geval besloten heeft, geen medische polonaise meer aan zijn lijf te willen. Tegelijk is er ook weer een strijd: dat je, hoezeer je ook zelf de regie wilt blijven voeren, daarin toch niet zo vrij bent als je had gewenst. Er is opeens bij ons allebei het besef dat een pil-van-Drion niet zo verwerpelijk is als je denkt wanneer je nog volop leeft. De wet is de vijand. Terwijl – zoals in elk goed verhaal – die vijand zélf een rechtvaardige strijd vecht. Tegen degenen die zo'n pil wat al te gretig tussen oudemensenlippen zouden willen duwen.
Rede en emotie vechten ook steeds, rede is nu eenmaal veel langzamer van begrip. En dan stroomt er door dit woud ook nog de beek die Vertrouwen heet. We vergeten hem vaak, maar opeens horen we hem weer stromen. Die beek is voorlopig onze mentor, al hadden we hem graag wat vleziger en uitgesprokener gezien.
En ik denk dat ik dit maar weer voor hem uitprint. Zo begrijpen wij elkaar.