Na alle vermoeienissen rondom het ziekbed van Oude Vadertje – waardoor we de geplande New Yorktrip moesten afzeggen - hadden we dringend behoefte aan een burnoutvoorkomer. Ga naar Praag, zei de een. Naar Lissabon, zei de ander. Maar een stadstrip plannen, dat had ik pas uitgebreid gedaan. En naar een stad zonder idee wat je er zien moet, leek me geen goed plan. Iets moeten zien überhaupt niet, trouwens.
Wat wou ik nu het liefste? vroeg ik mijzelf. Het antwoord kwam direct: snorkelen. Binnen het kwartier had ik (na overleg met kindeke die al aan hetzelfde gedacht had) een weekje Hilton Resort in Dahab geboekt.
Een heel apart geval, zo'n resortvakantie. Het begint al met de chartervlucht – krap! – en het applaus bij de landing. Tussenlanding in Luxor, eindstation Sharm-el-Sheikh. Met de bus langs duistere bergketens naar Dahab. Neerzitten in zo'n luxe hotellobby, vergast op het eerste glaasje karkadeh. Over eindeloze kronkelpaadjes over een sprookjesachtig park naar de kamer, upgraden naar een betere (=dichtbij het zwembad), slapen, en pas dan zien waar je terechtgekomen bent.
Fully booked was het er, zeiden ze steeds, maar ik denk dat dat was om de moed erin te houden. Wat een verschil met de drukte van vorig jaar! Volgens ons stond de helft van al die sierlijke witte huisjes leeg. In de andere helft zaten 2 Nederlandse families, 3 Engelse, 1 Italiaanse, 1 Japanse en voor de rest Russen. Diepgebronsde Hulken met schone boobjobs naast zich. Oudere mannen met jong, droef vrouwtje en 2 goedgelukte kindertjes. Hele families waarvan de beppe ook uit Boerenkoolstronksteradeel afkomstig had kunnen zijn.
Opvallend was ook het aantal homo-stellen. We hadden vaste buurtjes aan het zwembad, die we PickUp en DropOff noemden.
We zijn allebei dol op mensen kijken, kindeke en ik.
We merkten nu ook hoe moe we waren. Na een zware ochtend van rondplonzen in het zwembad en lezend opdrogen onder de parasol, met af en toe een blik op de turquoise zee waar het wemelde van de windsurfers, gevolgd door een lichte lunch bij de Beach Bar, deden we op de koele kamer rustig een middagdut van twee uren.
De middag brachten we aan zee door. Het duurde even voor we het goede snorkelgebeuren hadden ontdekt. Over de zandbank begon direct het koraal, maar het was er niet diep genoeg om er overheen te zwemmen, en lopen was levensgevaarlijk met complete banken van pikzwarte zeeëgels. Een eind verderop was het beter, daar was de dropoff zoals we hem kenden uit Finding Nemo. Er is gewoon niets mindfullers te bedenken dan dobberen boven een koraalrif. Later hoorden we van onze landgenoten dat er een beter rif lag bij The Lighthouse in Dahab zelf. Een duikcentrum dat met zijn palmentafeltjes nog een indruk gaf van het mellow hippiesfeertje dat eind vorige eeuw in Dahab heerste. Wat een ongelooflijke pracht. Ik heb zelfs een schorpioenvis gezien, heel diep beneden me.
In Dahab zelf – de toeristische boulevard met winkeltjes en restaurants – was de postrevolutionaire crisis duidelijk merkbaar. Al die overdekte eetgelegenheden met loungebanken aan zee waren zo goed als leeg, en de verkopers waren onaangenaam opdringerig. Come here! Look in my shop! You want scarf, spices, T-shirt, lamp? Nee schat, ik wil rustig kijken, en dan koop ik vast wat. Want de sjaals zijn zo goed als te geef, kindeke wil zo'n mooi lampje voor haar verjaardag, en ik nog wat van het parfum dat ik vorig jaar in Cairo gekocht heb.
Dan is het tijd voor het Sakkaramoment. Een lang glas bier aan dat mooiste aller natuurverschijnselen: de zonsondergang in Arabia. De lucht mauve-blauw-oranje, de zee parelmoerig zilverblauw, de bergen rokerig bruin-grijs, en Allah die waarlijk groot is.
Voor de broodnodige rust is een resortweekje niet te overtreffen. Als de Egyptische kookkunst niet zo belabberd was, zou ik er graag heen verhuizen. Ik denk dat ik maar wat foto's als tuinposter laat afdrukken.
Het klinkt allemaal verrukkelijk.
Heerlijk! Voor mij lang geleden dat ik aan de Franse riviera lag te bakken. Geen slechte keus zo met dat snorkelen.
Dat ziet er allemaal erg gezellig uit. Wie weet strijk ik daar ook een keer neer. Lekker lezen, niksen, snorkelen, en uitzomeren.
Heb er nog ff een link in gezet naar de feauteaus.
verkocht!
geboekt!
Heel verstandig!
Lekker is die, die karkadeh! Zag vandaag dat de Tuinen ook een hibiscus thee heeft ..... Jammer he, kun je het gewoon in Ljouwert kopen. Geen reden meer om naar Egypte te reizen. Naah, er is altijd wel een reden 😉