vorig leven

Ik kreeg een uitnodiging van oude vrienden: ze waren allebei 50 geworden, en wilden dat nu maar eens vieren met een grootschalig feest.
Ik zag er tegenop. Het zijn vrienden uit de tijd die bij mijn "vorig leven" hoort, het expatleven van voor de scheiding. Soms voel ik me dan de olifant in de kamer waar iedereen zorgvuldig omheen praat, degene die het allemaal NIET gelukt is: het 25-jarig huwelijk, de mooie terug-in-Nederland-villa, de voortgaande zekerheid van al die dingen.
Maar goed: me in de verf gezet, in de feestkleertjes en de hakken, moeder gaat op stap.
En wat voelde ik me dankbaar, op de terugweg in de auto!
Veel oude bekenden kwamen. Soms herkenden ze me eerst niet, ik bén ook erg veranderd. Heb een bril om meer te kunnen zien, en neem duidelijk meer ruimte in dan vroeger. Maar toen we elkaar eenmaal gevonden hadden, de oude Oman-en-Aberdeen-ploeg, ontstond er iets wat je cliché een warm bad zou kunnen noemen. Wat hádden we veel meegemaakt met elkaar. Nieuwe kinderen en ziektes, sterfgevallen en die zwaarste aller wissels op het voorspoedig expatleven: de geboorte van een zwaar-gehandicapt kind.
We waren allemaal geen dertigers meer, we waren vijftigers geworden, en grijze haren en rimpels toonden dat het leven voor niemand makkelijk was geweest, er waren tranen. En ik voelde me er zo bij horen. Steeds heb ik de laatste jaren gedacht: dat expatbestaan, dat was toen, dat was van hém, het waren allemaal zijn collega's, het was een kwestie van meehollen.
Nu besefte ik, dat juist ik degene was die daar de wezenlijkste dingen heb meegemaakt. Vrienden voor het leven, ook al had ik ze meer dan 10 jaar niet gezien, we hebben de belangrijke mijlpalen in een mensenleven samen meegemaakt. Dat ik nu die laatste ook met hen kon delen, voelde als een verrijking, en als een erkenning. Een groot feest!