de beste baan ter wereld (sv)

Je bent een geluksvogel als je iemand bent voor wie dat bestaat: de beste baan ter wereld. Dat je maar op één ding gefocust bent, daar talent voor hebt, en de beste wordt in je vak. Zo iemand waarmee later de leerboeken van het betreffende vak vol staan. Een wereldberoemd archeoloog, een ruimtevaartdeskundige, de uitvinder van penicilline of röntgenstraling.
Of zouden zelfs de monomanen droommomenten hebben gehad, waarin ze wensten balletdanser te zijn, rozenkweker of horlogemaker?
Ik zeg het meer dan eens: in een volgend leven word ik … ontdekkingsreiziger, natuurfotograaf, decorontwerper. En soms denk ik wel eens: had ik toch kunsthistoricus moeten worden? Over een paar weken ga ik een excursie naar twee Friese kerken leiden. Ik stort me weer tot over m'n oren in die geliefde materie, en wilde dat ik daarin een baan had. Provinciaal archeoloog, of zoiets. Alleen maar bezig zijn met de prachtige middeleeuwse cultuur in het land dat mijn hart heeft.
Gister nog even op kerkepad geweest, om te zien of er nog iets in het landschap herinnert aan het klooster Klaarkamp, in 1163 vlakbij Rinsumageest gesticht. Het gras is er gras, niet anders dan elders. Maar ik zie de hoes van het verleden zich over de wereld vlijen en herinner me hoe het was. Alsof mijn lichaam het zich herinnert.
In feite verschillen archeoloog en schrijver niet eens zoveel van elkaar. Beiden bouwen een verhaal op uit summiere gegevens en de wetenschap in hun hart. Maar de archeoloog haalt zijn hart op uit de grond, uit het landschap, uit de wereld. De schrijver moet alles, tot de laatste voeg, uit het eigen hart halen. En soms wil de spade gewoon de grond niet in.