vitrage

Tijdens de schrijfveerochtend schreef ik weer eens mee met de Vein of Gold-quiz uit het gelijknamige boek van Julia Cameron. In mijn inleiding vertelde ik, dat wat ik ook invulde (favoriete boeken, films, personages) de uitkomst altijd hetzelfde was. Je vindt met deze quiz uit wat je goudader is, je natuurlijke onderwerp waarover je altijd iets te schrijven zult hebben. Bij mij kwam er altijd iets uit in de trant van familierelaties en de zoektocht naar een authentiek leven.
Om mezelf bewust te verrassen – wat natuurlijk een contradictio in terminis is – vulde ik als favoriet kinderboek nu eens niet Samen op het Eiland Zeekraai in, maar Het Huis in de Holle Boom, waarin een stel kinderen aan de boze tante ontsnapt die hen opvoedt.
Bij de films stond naast Sissy en de Sound of Music opeens Skeleton Key. Bij de onderwerpen waar ik de laatste tijd veel mee bezig ben stonden nieuwelingen als de brandende wereld, balans en grenzen, storytelling en droomuitleg.
Mijn goudader bewoog richting geheime werelden en symboliek. Opeens daagde er iets over mijn volgende boek. Oh, dat boek. Het is al zo ver en toch staat er nog geen letter op papier omdat ik de plot niet helder heb. Het boek dat ik van juffrouw van der Mark kreeg, schoot me te binnen. Zou daar een sleutel kunnen liggen om mijn personages-op-zoek-naar-een-verhaal met elkaar te verbinden?
De volgende dag merkte ik dat de quiz ook wees naar mijn éigen geheime wereld. Ik heb nieuwe buren. Ze zijn heel aardig, en heel actief. Bomen worden omgehakt, het achteruitzicht verandert.
Ik geef nooit grenzen aan. Als ik iets liever niet wil, gromt mijn geweten dat ik me niet moet aanstellen, niet zo egoïstisch moet zijn. Die mensen in mijn blikveld, de radio in mijn oorveld zodra ik de deur opendoe, ze komen over een grens heen. Niet die van mijn grondgebiedje (nou, een beetje, met een bloempot bij de garage, maar hé, stel je niet aan, dat staat toch gezellig?), maar die van mijn schrijfland.
Mijn werkkamertje is een inspiratiegrot met weids uitzicht. Daar wil ik geen mensen in. Nu heb ik vitrage opgehangen. Als ik uitzicht wil, schuif ik die zo opzij. Maar terwijl ik werk is er nu een dun vlies tussen mij en de wereld. Een grens waarbinnen de tuin van nieuwe inspiratie ongezien kan openbloeien.