Maandagmorgen. Poetsen moet je. Iemand op twitter blaast #wereldgedichtendag nieuw leven in, "laten we vandaag onze favoriete dichtregels tweeten" en ik hoef er niet over na te denken. Tennyson natuurlijk.
Break, break, break,
On thy cold gray stones, O Sea!
And I would that my tongue could utter
The thoughts that arise in me.O, well for the fisherman's boy,
That he shouts with his sister at play!
O, well for the sailor lad,
That he sings in his boat on the bay!And the stately ships go on
To their haven under the hill;
But O for the touch of a vanished hand,
And the sound of a voice that is still!Break, break, break,
At the foot of thy crags, O Sea!
But the tender grace of a day that is dead
Will never come back to me.
Er waren wel meer Engelse dichtregels geweest, en Nederlandse ook. Maar deze! Het verhaal van hoe je op een spoor wordt gezet. Swaentje Valt uit het Nest. Een flutboekje if ever there was one. Ik kreeg het toen ik een jaar of 14 was, van iemand die zoiets niet langer in de kast wilde hebben. Het zigeunermeisje dat door 'gewone' mensen is geadopteerd en toch de weg terugvindt naar zigeunerleven en liefde. Zij leest Tennyson voor aan haar geliefde.
Het zigeunerleven dat me zo aansprak – het zou later verbinding vinden in The virgin and the gypsy van D.H. Lawrence, en me man en expatleven met een roze bril laten kiezen.
Tennyson leidde tot de keuze van mijn eerste studie: Engels. De poëziecolleges waren zo poëtisch als je je denken kunt. De rest was saai, en niet wat ik zocht. Maar in 1 jaar krijg je wel de basis, kennis van grammatica en idioom die je niet meer kwijtraakt. Dat sloot aan bij mijn eerste uitzendbaan: typiste op een Amerikaans kantoor in Delft. Typevaardigheid goed voor schrijvers, kennis van het Engels goed voor de volgende jaren … zo vlocht alles in mijn leven zich voort naar deze dag. Waar Swaentje nog steeds in de boekenkast staat, naast de gedichten van Tennyson.
Geen dag kan zo beginnen als deze dag begon
Ik kwam mijn kamer binnen en daar was enkel zon
(eerste regels van gedicht van Jac. van Hattum)
Van Judith Herzberg
Zoals je soms een kamer ingaat, niet weet waarvoor,
en dan terug moet langs het spoor van je bedoeling,
zoals je zonder tasten snel iets uit de kast pakt
en pas als je het hebt, weet wat het was,
zoals je soms een pakje ergens heen brengt
en, bij het weggaan, steeds weer denkt, schrikt,
dat je te licht bent, zoals je je, wachtend,
minutenlang hevig verlieft in elk nieuw mens
maar toch het meeste wachtend bent,
zoals je weet: ik ken het hier, maar niet waar het om ging
en je een geur te binnen schiet bij wijze van
herinnering, zoals je weet bij wie je op alert
en bij wie niet, bij wie je kan gaan liggen,
zo, denk ik, denken dieren, kennen dieren de weg.
ik had Twitter juist afgeschaft! een poosje nadat ik op tv iemand hoorde zeggen dat Twitteraars in feite aan zichzelf twitteren (bijna niemand leest het en reacties Nul)
Hoe bevalt het jou, Heldinne? Heb je er wat aan, of anderen?
Ik heb er veel aan, qua nieuws, qua inspiratie, qua gezelligheid en als zzp-er. Ik selecteer wie ik volg, alleen wie ik lezen wil!
Voor Later,
'k Geef nu aan jou mijn vreugd, mijn leed en
mijn schemergouden dromenschat,
opdat je later nog zal weten
hoe ik je eens heb liefgehad.
eerste strofe A. Roland Holst.
jaaaa, die is ZO mooi
bijna nog mooier dan Laten we zacht zijn voor elkander
Er is geen beter begin van de week denkbaar dan een dichtregel of twee, of drie. Aangenaam verrast was ik dus toen ik er vanochtend diverse voorbij zag komen op Twitter. Ik heb er net als jij een Engelse bijgeplaatst (mooi, Tennyson!). Vanwege de lente ook nog even hier de link naar The Daffodils van William Wordsworth: http://www.poemhunter.com/poem/i-wandered-lonely-as-a-cloud/