Ik was uitgenodigd om te komen kijken naar de film Letting Go, over de Sedona Methode. Onder het motto: onderzoek alles en behoud het goede, ging ik erheen. Dochterlief, ook onbevooroordeeld, ging mee.
Ik bespeurde bij mezelf al snel een lichte weerzin. Die voel ik altijd als ik één mens in soundbites hoor praten, en een gehoor in vervoering zie. Ik wantrouw iedereen die zo overtuigd is van zijn eigen gelijk, of het nu een dominee, een politicus of een zelfbenoemde goeroe is. Dat wantrouwen neemt toe als zo'n persoon zichzelf en zijn leefomgeving als uitgangspunt en norm neemt om te verkondigen dat zijn zienswijze voor iedereen en de héle wereld het beste is. Wat moet een veelvuldig verkrachte vrouw in Rwanda met zoiets, of een jongen in een gewelddadige sloppenwijk? Het lijdt dunkt mij in Californië altijd net iets behaaglijker.
Waarmee ik niets wil afdoen aan het lijden van wie ook. Met al mijn rijkdom - heerlijk huis, prachtig kind, fantastisch werk - ben ik soms ook intens verdrietig, voel ik me beschadigd door wat me is overkomen. Dan zoek ik hulp, bij therapeuten, vriendinnen, pillen, wijntjes, zoete films en wijze boeken. Vaak lukt het me om me een weg uit het dal te schrijven. Om mijn verhaal weer en weer te herzien. Want ik ben mijn verhaal. Iedereen is zijn verhaal. "Op de vraag naar de zin van het leven antwoordt iedereen met zijn levensloop." (György Konrád) De mens is een homo fabulans, en "het universum is opgebouwd uit verhalen, niet uit atomen" (Muriel Rukeyser).
Maar meneer Goeroe is niet geïnteresseerd in verhalen. Hij roept de adepten bij zich, die worstelen met enorme levensvragen, en lacht zijn boeddhistisch giecheltje. Ze moeten hun emotie verwelkomen, moeten hun verzet verwelkomen, moeten hun identificatie ermee verwelkomen, en dat dan allemaal, met een groots gebaar … loslaten. Kind kan de was doen. Lach breekt door, lijden is gefixt, en klaar! Volgende!
Ik word er heel cynisch van. Begrijp me goed: ik kan me voorstellen dat het soms werkt. Misschien zou het mij kunnen helpen de nutteloze woede los te laten die af en toe getriggerd wordt. Maar tegelijk geeft zo'n methode een beeld van onze tijd: we hebben geen tijd meer voor de verhalen van mensen. Bovendien heeft de maatschappij last van zulke zeurpieten. Het zou voor de economie lastig zijn als iedereen zich werkelijk ging verdiepen in zijn levensverhaal, en in de levensverhalen van de medemens. Stel je voor zeg: een massa die mondig wordt, die een mening krijgt, die dingen gaat doordenken en doorzien. Moeten we niet hebben. Ze kunnen veel beter mindful in hun tuintje kijken naar het groeien van het gras.
Mijn filosofie-studerende dochter ergerde zich blauw aan de hiaten en non-sequiturs in het betoog van de goeroe. Maar daarmee zat ze fout. Zulke dingen kun je natuurlijk alleen niet-rationeel goed beoordelen. Kritiek is hét bewijs dat je fout zit, en dat je veel beter af zou zijn mét de methode. Alles wat mensen denken werd door de goeroe afgedaan als "just a belief." Maar voor zijn methode geldt dat natuurlijk niet. Dat is de waarheid, en wie dat niet ziet bewijst dat: zou hij het maar proberen, dan zou hij het wel zien.
En nee, ik ben ook niet anti-vaag: ik trek m'n tarotkaart, lees m'n droomboek, zeg m'n affirmaties en neem m'n bloesemdrupjes tegen woede en bitterheid. Maar waar mij gevraagd wordt mijn eigen weten op te geven voor dat van een ander, trek ik de grens. Logisch beredeneren kan ik dat niet, maar daar zit dochterlief nu op!
loslaten
Dit bericht is geplaatst in Niet gecategoriseerd met de tags sedona methode, spiritualiteit. Bookmark de permalink.
Ik heb even gegoogled op Sedona methode en word al moe als ik eraan denk. Hartelijk dank voor de waarschuwing!
Als iedereen zich werkelijk ging verdiepen in zijn levensverhaal (dat van anderen laat ik maar buiten beschouwing) dan zou dat voor ''de'' economie (whatever that may be) in zijn huidige vorm niet alleen lastig, maar waarschijnlijk zelfs dodelijk zijn. En mogelijk de redding van de wereld.
Bullshit al dat goeroegedoe, scientology church, sekten, en verder de hele religieuze kliek die alleen maar het eigen gelijk wil. Van religies is alleen maar ellende gekomenen het houdt niet op. Macht en machtswellust is hun enige drijfveer. Geef mij dan maar de filosofen, hoe onvolmaakt ze misschien ook mogen zijn. Eén woord staat voor mij vooraan: mededogen.
Ik zou bij God niet weten wat het inhoud. Sedona heeft dat iets met sederen van doen? Ik zoek het ook niet op. Het zal wel weer de zoveelste variant zijn op wat we in de jaren 60/70 meegemaakt hebben met Bagwan en zijn trawanten. Aan die oplichter ben ik hele dierbare vriendschappen kwijtgeraakt. Ook mijn kritische houding ten aanzien van de ideeën werd afgedaan als dat ik dom was. Niet verlicht genoeg! Bla bla bla?
Sedona is een plek in Amerika in een bijzonder landschap van rode rotsen, beetje magisch wel. Degene die de methode ontwikkeld heeft, heeft daar gewoond, da's alles.
De grondlegger van De Sedona Methode is Lester Levenson. De man was ernstig ziek geworden en in 1952, hij was 42 jaar, door zijn artsen opgegeven. Hij besloot zijn focus naar binnen te richten, zoals dat genoemd wordt, en kwam in praktische zin terug bij een van nature mens eigen talent, namelijk het "loslaten van belemmerende emoties". Dat is letterlijk waar de Sedona Methode over gaat.
Kleine kinderen kunnen dat nog erg goed, maar we verleren het vaak. Mr. Levenson werd beter en in tegenstelling tot zijn vermoede dood, was hij met 3 maanden weer een gezond man. Natuurlijk was dit opzienbarend te noemen en meer mensen kregen interesse hoe dat zo was gekomen. Echter, Mr. levenson wilde geen "guru" zijn en bedacht een leermodel zodat ook anderen de methode konden leren aan anderen. Meneer Hale Dwoskin, in het stukje hierboven "de guru" genoemd, heeft samengewerkt met Lester levenson en beoefend nu zo'n 35 jaar de methode. Mr. Levenson stierf in 1994.
Hij liet de rechten voor het leermodel na aan Hale Dwoskin. Die heeft met zijn trainingscentrum in Sedona, Arizona, USA, de "loslaat methode" een naam gegeven om het aan een groter publiek kenbaar te kunnen maken. Door de intensieve trainingen die in Sedona worden gegeven, heeft de Sedona Methode een verdiepende ontwikkeling gekregen. Daar gaat de film o.a. over.
Dat hele verhaal staat ook in het boek dat de methode praktisch uitlegt. Het is te bestellen bij bol.com: "The Sedona Method" by Hale Dwoskin. Het is uitgegeven in 2003 en was een bestseller. Het is misschien wel goed als mensen de werkelijke inhoud tot zich kunnen nemen. Het boek is wel in het Engels, net als de film.
Ik heb recent een introductie workshop bijgewoond bij Mik Bijleveld van Artemik & Karyatis in Leeuwarden. Zij is coach en counselor en gecertificeerd in level 1 Coaching van The Sedona Method®. Ik was erg onder de indruk van hetgeen ik meteen kon doen tijdens de workshop, zowel voor een oefenpartner als voor mezelf. Een krachtige methode waar ik en de overige deelnemers ook trouwens, me direct lekkerder door voelde. Ik hoop van harte dat meer mensen kennis nemen van deze methode, want het werkt ongeacht je situatie.
Jammer van de slechte recensie over de film "Letting Go" door Heldinne. Het slaat de plank behoorlijk mis, maar gelukkig is Heldinne op zijn minst bewogen door hetgeen ze heeft gezien in die film, want ze had er in ieder geval wel woorden op papier voor over. Ze zou eigenlijk de Sedona Methode eens kunnen toepassen op haar gruwel en ergenis en echt voelen wat het doet. Ongenuanceerd kritiek spuien levert wellicht een smeuïg verhaal op, maar doet de Methode wel onrecht aan en kwalijker vind ik nog haar kritiek op de mensen die er anderen mee helpen en dat, naar mijn idee, met het hart op de juiste plaats en vol liefde doen.
Heldinne's weerstand had wel gesmolten en een geheel ander soort verhaal had hier entree gedaan... Met wat meer inzicht in de methode had deze blog er dan waarschijnlijk wel wat positiever uitgekomen. Maar goed, je kunt ook kiezen te blijven waar je bent. Dat is ook goed, zegt Sedona. Er moet helemaal niets.
met groet,
S. ter Horst, Leeuwarden