Nog iets over de naam van Sarah

Geschrokken vroeg een lezer die genoten had van Haar Naam was Sarah, en toen mijn recensie onder ogen kreeg: maar ben ik dan een boeketreeksmeisje? Of ben jij nu zo'n muziekcriticus die geen mooie melodie meer ontwaren kan?
Ik antwoordde:
In elk geval ben ik nix te goed voor boeketreeksjes, zo heb ik laatst de Daelheymsaga van Leni Saris weer eens uit de biep gehaald en gesnift en gesnotterd, en ik ben ook dol op de boeken van Nora Roberts (romantiese turven met gouden letters op de kaft). Waar ik vooral op afknap, zijn schrijvers met onterechte pretenties, en die zich verkneukelen terwijl ze een lange neus maken naar het trouwe lezerspubliek. Dat zijn allemaal goede mensen die uit het boek halen wat er wél goed aan is, en de verpakking voor lief nemen. Ik had dat bv ook heel sterk toen met Geert Kimpen en zijn Geheime Newton, een allerbelabberdst geschreven boek, dat door de reiki-mutsen als bijbel werd beschouwd en hij als profeet. En nu dit boek: ook jij herinnert je toch voornamelijk die verschrikking in dat Vélodrome? (Ongeveer hetzelfde als hier in de Hollandse Schouwburg.) Omdat jij een goed mens bent.
Ik ben (geloof ik, hoop ik) ook wel een goed mens, maar tegelijk een kritische lezer. Ik kan van boeken genieten omdat ze vakkundig geschreven verstrooiing bieden (zelfs boeketreeksjes zijn verbazend goed geschreven), ik kan van literatuur genieten omdat het adembenemend mooi geschreven is en me qua inhoud verrijkt, ik geniet op dit moment van "Het vergeten zo lang" van Pauline Slot, zo knap hoe zij zich heeft ingeleefd in die vrouw en in de omgeving, kortom, ik kan wel degelijk zonder het rode potlood genieten! Maar waar ik allergisch voor ben, is voor pretenties, voor onechtheid, voor iets wat zich met welbewust effectbejag presenteert als Hoogstaand, terwijl het dat niet is. Alles wat met welbewust commerciële oogmerken is geschreven, maar zich verschuilt achter mooie woorden als Spiritualiteit, Waarheidsvinding, Holocaust.