Kerstgevoel (2)

Nog nooit eerder heb ik al op 17 december de kerstboom opgezet. Toen ik opstond, lag er een beetje sneeuw. Genoeg om een beetje in de stemming te komen maar ook niet meer dan dat. 's Avonds zouden we naar Heren van de Thee in de Harmonie en daarvoor uit eten, dus boodschappen hoefde ik niet te doen. Het was de hoogste tijd voor poetsdag – al die modderpootjes op het parket, van een poes die steeds opnieuw wil checken of de sneeuw nog steeds zo koud is – dus ik zette me aan de arbeid. Dan nog een middagdutje en daarna verkleden voor de schouwburg.
Toen ik wakker werd, hadden de bloempotten in de tuin opeens hoedjes van 30 centimeter. Op de voicemail stond een bericht van een van de schouwburggangers: reizen vanuit de buitengebieden was onmogelijk. De Harmonie beweerde nog steeds dat de voorstelling doorging, maar ik kreeg opeens een visioen van mijzelf, rond middernacht ploeterend door de sneeuw naar mijn kleine buitengebiedje.
Het was tijd om thuis te blijven. De sneeuw viel gestaag, de radio gedroeg zich als de Dickensiaanse klappertander in Christmas Carol, en voor ik het wist had ik de kerstboom uit de garage bevrijd, en in zijn sierlijke witte reuzenpot op het lage tafeltje gezet. Vrede op aarde, werd het opeens. Na een jaar van strijd was mijn wereld opeens in zachte sneeuwwatten gehuld, en overal glinsterde het. IJsblauw en zilver werd mijn boompje.
Tevreden schonk ik mij een glaasje wijn in, keek naar een journaal vol gestrande reizigers met een innig gevoel van thuiszijn.
Het was me weer gelukt om het kerstgevoel te ervaren, precies zoals ik dat vorig jaar had met Nynke Laverman en Leonard Cohen's Hallelujah.
En weer, zoals altijd, niet met Kerstmis. Maar dat doet aan het goede gevoel niets af.