leeservaringsverhaal

Ik las weer eens twee romans naast elkaar: de ene een recensieboek, de andere een tip op Boekperweek.
Een boek kan 489 bladzijden lang nergens over gaan, hoeveel pratende personages er ook door het beeld lopen, en een boek kan met elke zin de diepte in duiken en een diepte in de lezer peilen. Wat een verschil.

Costeloe doet in The French Wife werkelijk niets dan alle gesprekken uitspellen, ook de onbenulligste die in 1 zin samengevat konden worden. Haar personages lijken allemaal op elkaar (behalve de uitgesproken schurken), alleen de love interest is voorzien van een vastberaden kin. Om de plot – krijgen ze elkaar is de story question – kloppend te krijgen wéét je dat er iemand moet komen te overlijden, en ja hoor. Twee dode baby's, een dode jongeman en een dode kraamvrouw later is de weg voor de gelieven geplaveid. Manman, hierbij vergeleken zijn De Enige Weg en In de Storm romans met een enorme psychologische diepgang. Toch worden Costeloe's boeken gevroten en overladen met vijf sterren.

The Lost Flowers of Alice Hart is van een geheel andere orde. Gisteravond las ik het uit.
De belangrijkste momenten waarop ik lees zijn 1) voorafgaand aan de middagdut en 2) in bed, voor het slapengaan. Gistermiddag ontwaakte ik uit de dut een beetje sombertjes en moedeloos. Een stemming waar ik wel vaker door word overvallen, en meestal helpt het dan om te gaan knutselen, liefst onder begeleiding van een fijne podcast (in dit geval Een Dik Uur Ischa op de Radio). Maar het werkte niet. Het boekje dat ik onder handen had werd spuuglelijk, ik heb het stukgescheurd. Nog wel halfhartig een pocket accordion in elkaar geplakt, toen het licht maar uitgedaan om te gaan buizen.
Zelfs het eten dat ik klaarmaakte smaakte nergens naar.
Gelukkig knapte ik nog een beetje op van Even Tot Hier, en daarna kon ik wel met goed fatsoen naar bed om Alice Hart uit te lezen.

Waarvan me al na een paar zinnen de tranen in de ogen schoten. En opeens zag ik het. Hoe zij, na een jeugd met een mishandelende vader, met open ogen in de val trapt van precies zo'n man, bijna alsof het voorbestemd is. Het boek gaat over veel meer, de verschillende settings (het speelt in Australië) zijn allemaal zo prachtig en passend bij het verhaal, en dan opent elk hoofdstuk ook nog met een bloem en zijn betekenis … Deze liefdesaffaire is maar een klein onderdeel van wat Alice nodig heeft om een heel mens te worden. Maar het waren die terloopse zinnen die mij zo onder de huid waren gekropen. They hit close to home, zeg maar.
Iemand zegt tegen Alice én tegen mij: Trust yourself. Trust your story. All you can do is tell it true.
Wat is zo'n Costeloe-boek dan een aanfluiting. Een paar sensationele scènetjes met cliché vrouwenverkrachters, een paar bibberende vrouwen, die dan hop gered worden door Mister Vastberaden Kin. Flikker toch op met je goedkope zooi.