de toren

Waar kwam mijn woede vandaan, waarom voelde ik me zonder een grein vergeving? Ik vroeg het de tarot en trok de Toren. "Opgetrokken muren raken aan het wankelen, de muur waarachter we ons verschansen breekt door, een flits van inzicht bevrijdt ons uit oude structuren. De kroon op de toren = geen autoriteit boven je dulden. Vernietiging van wat verstard is, het vrijmaken van dat wat levend is."

En ik schreef: Kan ik hier anders naar leren kijken? Kan ik accepteren dat mijn vader de dingen zo ziet, en desondanks van hem houden? Zoals zijn beste vriend accepteert dat hij Wilders serieus neemt? Kan dat de bevrijding uit mijn verschansing zijn, dat ik niet meer die strijd aanga, maar als een hulpverlener zeg: ik hoor dat je dat erg … ik merk dat je dat … en er verder zelf niets mee moeten? Behalve dan daarin niet meegesleept worden, niet voor karretjes gespannen, geen windscherm zijn, niet meehelpen zijn verschansing te bouwen? Dat dit een strijd is die niet te winnen valt, zoals ik hem nog van geen enkele gelijkhebber gewonnen heb?

In mijn jeugd wilde ik mijn eigen integriteit intact houden maar moest zwijgen en sorry zeggen, want Vaders Wil was Wet, en Boosheid was Verboden. Nu is alleen mijn eigen wil wet, en kan het genoeg zijn dat ik zélf weet dat ik gelijk heb. Die twee gelijken moeten dan maar naast elkaar bestaan.

Er was zoveel discrepantie tussen zijn verhaal en het mijne, dat ik dat niet meer kon overbrengen zonder mijn eigen integriteit te schaden, zonder het gevoel te hebben dat ik zelf loog en daarmee mezelf schond. Die hele erge verstenende boosheid was de boosheid die ik als kind had: je stil houden terwijl je weet dat het onterecht is. Die kan weg. Toen wist ik dat hij loog, nu weet ik dat hij zijn blazoen schoonpoetst. Toen bepaalde dat mijn leven, nu niet.

Ik zag pas ergens een kaart met de tekst: I let go of all hope and now I feel much better.