Ik ben blijven steken in Celestial Bodies. Het verhaal was zo gefragmenteerd dat ik me uiteindelijk aan niemand hechten kon. Wanhopig op zoek naar een wat duidelijker boek probeerde ik verschillende thrillers en een oude Nora Roberts die ik gemist had. Boeien konden ze me allemaal niet. Te cliché, saaie schrijfstijl … Wat had ik nog meer op mijn lijstje? Oh ja, Bregje Hofstede. Al sinds die mooie middag in Forum. Het was al laat en veel fiducie had ik niet meer.
En toch pakte het me direct. Wat is dat toch? Een onmiddellijk gevoel van identificatie? Een situatie die meteen vragen oproept van waarom? Waarvoor? Mooie zinnen, zoveel – door het hele boek heen – dat ik het haast helemaal wil overschrijven?
Het personage dat Bregje heet verlaat op een winternacht haar geliefde, met een rugzak vol dagboeken. Ze heeft hem op school leren kennen. Ze kregen verkering, gingen samenwonen, trouwen … en het brak.
De schrijfster Bregje Hofstede is nu 31, de blogster Hella is nu 61, en toch herken ik zo ontzettend veel van wat ze schrijft, ze brengt het zo trefzeker onder woorden. Hoe ze de dagboeken doorvlooit om bewijzen te zoeken van hoe en waarom het misging, en waar dat begon.
Dit obsessieve teruglezen van mij betekent ook dat ik met modderpoten door ons verleden banjer om overal aan te wijzen wat er niet precies klopte. Ik ben doorlopend bezig haarscheuren tot breuklijnen te maken met de koevoet van het nu. (p.188)
Achteraf dient alles ter illustratie van een naderende ramp. (p.238)
Maar ook: hoe kan iets dat zo geschreven staat, verdwijnen?
Ik schreef de sms’jes die we naar elkaar stuurden over; elk detail was van belang. Ik hield immers van jou. En van de herinnering – een onderscheid dat ik blijkbaar niet kon maken, nog altijd niet kan maken, want nu ik in deze onbekende zolderkamer zit is de gigantische geschiedenis die ik voor ons heb aangelegd en die ik over het parket heb uitgespreid het zwaarstwegende argument om van je te blijven houden. Ik heb dit toch allemaal zo hevig gemeend – hier is het, hier, hier, lees maar, zwart-op-wit; hoe kan het dan verdwenen zijn. (p.114)
Hoe ze zich vasthoudt – "moedwillig trouw" is - aan het verhaal van één grote liefde, haar "sprookje van grote, eerste enige."
Het was een wonderlijke leeservaring. Een meisje dat mijn dochter had kunnen zijn (kindeke wordt bijna 28) schrijft over haar leven terwijl ze tegelijk over mijn leven schrijft. En wat kan dat meisje schrijven. Om jaloers op te worden. Ik hoop dat ze de Libris wint!
Hoi Hella, een mooie bespreking! Dit klinkt als een boek dat ik moet lezen. Groetjes, Erik
Ja, het is echt de moeite waard.
Het boek klinkt mooi, maar wat een vreselijk omslag! In eerste instantie meende ik dit te zien.
Het past wel bij een deel van de inhoud maar aantrekkelijk is het inderdaad niet.