woman is the nigger of the world

De hashtag #MeToo (10 jaar geleden bedacht door Tarana Burke) blijft de gemoederen (media) bezighouden. Zelf mag ik niet mopperen – afkloppen! – met maar twee kleine akkefietjes in mijn jonge jaren, maar ik ken als iedere vrouw de angst om alleen in het bos te wandelen of 's avonds langs een duister fietspad te moeten.

De mannen vinden het ook allemaal heel erg, zo verzekeren zij ons. (Dit is een van de weinige keren waarover ik wel "we" durf te schrijven.) Toch twijfel ik daaraan. Volgens mij vinden ze eigenlijk dat we niet zo moeten zeuren, en ons niet zo slachtofferig moeten opstellen. Het moet tenslotte wel leuk blijven.

We moeten wel gewoon kunnen lachen om de tv draait door, waarin wordt geschaterd om een grap over groepsverkrachtingen in India. Gortdroge humor, aldus Matthijs. Probeer zo'n grap eens te vertalen naar Johannesburg of Auschwitz, en niemand zou durven lachen. Maar om verkrachte vrouwen moet iedereen lachen. Mannen omdat het leuk is, en vrouwen omdat ze anders niet leuk zijn.

Gister schreef Rosanne Hertzberger in de NRC het volgende aan mannen:

En mocht je je gaan ergeren aan de meer overdreven reacties in de stroom van #MeToo berichten, of je misschien zelfs op één of andere manier onterecht beschuldigd voelen, dan slik je je grieven maar even in. Vergelijk het met een aanrijding tussen een fiets en een auto. Als er een fietser met zwaar letsel op de grond ligt ga je niet klagen over een kras op je deur. Als je zo ontzettend duidelijk bij de bovenliggende partij hoort, dan is het je taak om het grotere plaatje zien.

Dat laatste geldt net zo hard als je het over racisme hebt. Als je de woorden 'man' en 'vrouw' zou vervangen door 'witte' en 'zwarte' zie je hetzelfde mechanisme. Om met John Lennon te zingen: woman is the nigger of the world.