Oh jongens, jullie weten alles zo zeker. Jullie richten Facebookpagina's op, maken logeerkamers in orde, staan met open armen klaar om ze te ontvangen.
En ik hink op oneindig veel gedachten.
Uit het expatleven weet ik hoe het is, logees hebben. Je zet je leven op pauze en gaat sights seeën met het bezoek. Je bedenkt leuke etens, doet twee keer zo vaak boodschappen, drinkt twee keer zoveel wijn, en aan het eind van de rit zijn er de dekbedhoezen.
Twee weken gaat, na een maand is er nauwelijks meer iets van je over.
"Je" = "ik." Hét verschil tussen schoonmama en mijn ouders was dat de eerste genoot van mensen en reuring in huis – ze werd er niet anders van, alleen vrolijker – terwijl bij mij thuis algauw de spanningen opspeelden van mensen die hun eigen gangetje versperd zagen.
Ik ga zelf paps en mams achterna, vrees ik. Van kindsbeen af heb ik al veel tijd voor mezelf nodig.
Wat natuurlijk een super-egoïstisch excuus vormt in het licht van vluchtelingenmarsen en dode jongetjes aan de vloedlijn.
En ik weet ook niet meer wat het beste is.
Soms denk ik dat nietsdoen het beste is, op het storten van geld naar bevoegde instanties na. Dat we in een tijd van grootschalige omwentelingen zitten waar geen individu tegenop gewassen is. Dat we ons er maar bij moeten neerleggen dat onze rijkdommen en verworvenheden eerlijker verdeeld moeten worden over de wereld, en dat dat beter goedschiks kan dan kwaadschiks.
En dan zie ik de verwoestingen in Palmyra en denk: de beschaving! De cultuur! Alles wat het bestaan bestaanbaar en zinvol maakt, moeten we dat niet te vuur en te zwaard verdedigen?
Wat als de Sint Pieter en de Keulse Dom en de Uffizi … waartoe zijn wij dan nog op aarde?
Het voelt soms zo apocalyptisch dat ik me meer en meer terugtrek om mooie plaatjes te fabrieken op mijn knutselkamertje. Of ik maak me druk om kleine uitwasjes in Nederland. Ik probeer kritisch te blijven en me door niets te laten meeslepen, maar komt het kwaad er juist niet mee weg als goede mensen zwijgend toekijken?
Of zijn juist de zekerweters de bron van alle kwaad?
Mij uit het hart gegrepen. Alle initiatieven zijn prachtig maar de tegenbeweging raadt ze af. Geld storten is prachtig maar welke organisatie gebruikt alles integer. Kleren opsturen is prachtig maar heeft dat zin?
Toch zullen we ermee moeten dealen dat dit levensgrote probleem bestaat.
Dat het om mensen gaat die niets meer hebben en na een vreselijke tijd geen ander besluit konden nemen dan hun land te verlaten.
Laten we er met een positieve blik naar kijken. Ons realiseren dat we in een zeer welvarend land leven waar plaats is voor iedereen.
En dat is moeilijk, het is wennen, het is dealen en delen.
Het enige wat we niet kunnen doen is onze ogen sluiten.
Dat kan niet.
Dus dealen en delen
Ben ik helemaal met je eens.