klaaglied

Ik herinner me helemaal niets meer van Klaaglied om Agnes. Ik heb het voor mijn lijst gelezen. Wat me hogelijk verbaast, is de inscriptie. Paps heeft het zelf aangeschaft, in oktober 1976 (ik woonde al op kamers in Groningen en hij noteerde de datum op dezelfde manier als ik dat op school was begonnen te doen en nog doe), en later heeft hij het aan mijn moeder overgedaan. Toch staat het al sinds mensenheugenis bij mij in de kast, met zijn losgelaten plastic en al.
Schenkt het nog vreugde? Nee. Het schenkt een gevoel van verplicht meeslepen, achter je aan, beelden van een zware plunjezak, door de sneeuw, over ijs, en maar sleuren. Geen idee of dat verband houdt met het verhaal – maar weg mag het.