Kies
Bestaan kan iedereen.
Er zijn vraagt moed.
En wat de dichter doet
is pleiten voor het een.
Hij wil zijn leven niet
door wekkers laten leiden
of als een hond onthouden
dat hij kan slapen tot
het rinkelt naast zijn oor.
Hij bauwt niet na
wat hij soms uit
een mond hoort vallen
op tram acht, of met
een zwarte kwast over
een smoel geschreven ziet.
Zelf houdt hij niet
van vlekken maken,
maar als het bot moet
stelt hij dingen scherp
zodat het snijdt.
Hij woelt en spit graag,
graaft de scherven
uit de klei, haalt het beste
wat er is naar boven,
ook al weet hij dat er
daardoor naast zijn hart
een stem blijft jeuken,
maar ach zo gaat dat
als de dingen moeilijk
worden en je bereid bent
met een pen van krijt
of kool te schrijven.
Hij is het best geplaatst
om iets over de gum
te zeggen, omdat hij
als geen ander weet
hoe leeg het is als hij
het blad omslaat, hoe snel
de fout, maar ook hoe klein
en hoe verlamd
een hand van angst.
En daarom juist blijft hij
in potlood denken,
want dat is volgens hem
het wezen van er zijn.
Dit gedicht kreeg ik van onze vroegere leraar Nederlands, Fred Dommershuijzen, na een gesprek over hoe ik van mijn schrijfhobby mijn werk zou kunnen maken.
Ik begreep het pas goed toen ik snelheid in het lezen bracht, als het ware de korte zinnen aan elkaar reeg. Kwam daarop door in het dashboard te lezen.
ik heb 't als een lineaal boven m'n bureau hangen, dan werkt het wel. Voor het beeldscherm is het eigenlijk te lang.
jullie input mbt de woorden naast de hokjes wordt op prijs gesteld! ik had er nog "stom" bij maar hij pakt maar 4 stux
Je gaat er op Twitter meteen mee aan de slag.