schrijfveerflitsverhaal

Mijn man en ik hebben nooit ruzie. Je kunt dingen toch op een redelijke manier uitpraten? Dan zeg ik bijvoorbeeld tegen Hans: lieverd, waarom gooi je je sokken niet meteen in de wasmand? En je weet hoe mannen zijn. Willen toch laten zien wie er de broek aanheeft, dus zo af en toe probeert hij het weer. Liggen ze achter de wasmand, of onder de linnenkast. Dan zoek ik geen ruzie, dan zeg ik rustig – we ontbijten altijd vroeg dus daar is best even tijd voor – kijk schat, deze lagen nog op de vloer! En dan maak ik zijn haar door de war, bij wijze van liefkozende bestraffing.
En andersom ook, dat je niet denkt dat hij onder de plak zit. Hoewel hij het knorriger zegt, zo van wat moet die bloes hier. Dan hangt mijn kanten bedjasje in de badkamer, zoiets kan niet in de wasmachine, dat zou hij na dertig jaar huwelijk moeten weten. Ach ja, mannen. Geen idee van wat er bij een huishouden komt kijken.
Zijn pantalons was ik altijd zelf, en dan moet je die vouw er weer instrijken. Ik wil wel eerlijk toegeven dat ik dat moeilijk vind. Zelfs na zoveel jaar trouwe dienst. Daar wil hij dan ook nog wel eens iets van zeggen, Anneke, zegt hij dan, Anneke … Verder noemt hij me altijd Ans, dat rijmt zo gezellig. Dit is bijvoorbeeld zo'n pantalon, nog gedeeltelijk wol ook, dan kun je die bout niet te heet zetten. En altijd goed de zakken nazien, kijk, hier weer een bonnetje, als je dat meewast! Maison Prima Donna? Hij zal toch niets voor m'n moederdag gekocht hebben daar? Zulke dure spullen! Lingerieset Paola, maat 36, cup B? De schát. Zo zijn mannen hè, ze zien nog altijd hun verloofde in je.