Zo goed als Humans of New York word ik nooit, dan moet je er wonen, en minder moe zijn. Maar af en toe heb ik toch een leuk exemplaar van het menselijk ras weten te kieken. Ik raakte niet op ze uitgekeken. Als je zo met z'n miljoenen op een eiland woont, moet je wel iets doen om anders te zijn. Anders - zo stel ik me voor - kun je je op sommige dagen maar moeilijk voorstellen dat je bestaat.
Iedereen had wel iets bijzonders om te laten zien: dit ben ik, en alleen ik. Feestelijk gelakte nagels, een onophoudelijke tatoeage, een bruidsmoederjapon op maandagmorgen, met bijbehorende hakken, kolossaal hoge hakken - ergens zagen we een reclamebord: New Yorkers, ze zullen over je geloof niet oordelen, maar wél over je schoenen! Rastavlechtjes, haarbouwsels, keppeltjes met 5 haarklipjes aan de laatste restjes haar geklemd, hondjes als mode-accessoire in dito tas, een koffer-, tassen- en beautycaseset in Laura Ashley bloemetjes, een droombeeld dat mislukte, behalve in het hoofd van de droomster, een African Queen, een mannelijke African Queen, mensen mensen wat een mensen.
Wat een kleurrijke verzameling, ik kon niet anders dan ze liefhebben én heel ver weg wensen.
Dit bericht is geplaatst in
autobio met de tags
new york. Bookmark de
permalink.
Prachtige serie Heldinne!