Ik lig in de clinch met een huisarts die me verwijt dat ik een parodie van artsen neerzet. En dat ik het voorschrijven pillen zie als de enige manier om een patient serieus te nemen.
Wat natuurlijk je reinste flauwekul is.
Waar ik me zo razend om maak, is de toon van dat Genootschap. Depressieve klachten zijn net zoiets als keelpijn. Ook dat gaat meestal vanzelf over. Heet citroentje, gorgelen met zout water, en klaar. Depressief? Beetje wandelen, beetje op tijd naar bed, gewoon blijven werken, met andere woorden: "gewoon" dat doen wat je juist vanwege je depressieve klachten niet kunt opbrengen!
Er klinkt een mateloos dédain uit. Mensen die "depressieve klachten" hebben zitten gewoon met een lichamelijk ongemakje waar ze niet zo over zouden moeten zeuren. Laat staan dat ze er pillen voor moeten nemen, hou op hee.
Terwijl, beste artsen, de depressieve klachten altijd een oorzaak hebben in het leven van de patient zelf. Soms is die oorzaak lichamelijk, soms spiritueel, soms relationeel, soms maatschappelijk. Maar altijd vreselijk, en altijd ondraaglijk. Wie bent u om te bepalen waar "niet functioneren" begint? Wie bent u om te bepalen waar "ondraaglijk" begint?
Wie bent u om de baas te durven spelen over het welzijn van mensen die tegen de klippen op proberen op de been te blijven?
depressiva (2)
Dit bericht is geplaatst in autobio, tijdgeest met de tags anti-depressiva, depressie. Bookmark de permalink.
van hogerhand (ministerie?) is laatst afgecondigd dat er verschil gemaakt gaat worden tussen "echte" depressie waarvoor je terapie vergoed krijgt en "situatie gebonden" depressie ( bij echtscheiding en overlijden naaste)bv.
nu wordt daar nader vorm aangegeven op huisarts nivo?
ik weet er verder niet veel van, dus ik zwijg maar...
Overigens: ...Twitter huisarts is nog jong!
sorry voor schrijffouten!