Zondagmiddag Buitenveldert (1969)
Zelfs nu nog krijg ik het van dit lied ijskoud, altijd als ik het hoor. Het heeft iets zo gruwelijks, zo troosteloos' – alsof toen al vaststond dat we onderweg waren naar de Heerlijke Nieuwe Wereld, en niemand die het tij nog keren kon. 1969 – ongetwijfeld hoorde ik het liedje bij Willem O'Duys voor het eerst, en zaten wij weliswaar niet meer op een flat, maar wel in een rijtjeshuis, met de avrobode. De voorbestemdheid en de onontkoombaarheid gaven me en geven me een gevoel alsof er een stolp over me heen geduwd wordt, waaronder ik voortaan leven moet. Netjes, regelmatig, en precies zoals iedereen. Braaf zijn, niet schreeuwen, niets vuilmaken, dan komt het misschien ooit nog wel eens goed. Maar waarmee, of met wie?
Gauw kijken of ze niet een stukje lachen gieren brullen van Frans Halsema hebben, want dit is geen leven.
Ja. God zij geloofd en geprezen. Deze en deze. (Heleen kende dit helemaal uit haar hoofd.)
Ook een schrijftop2000-verhaal geschreven? Zet de link hieronder!
Veertje Vederlicht
Sundayjacket
Tja, dat was enorme troosteloosheid! In die tijd stond er ook een artikeltje in een krant waarin wij lazen dat de jeugd het moeilijk had en dat portie-kneuken veel voorkwam. Tenminste dat lazen wij steeds... Maar dat stond er dus niet. In Buitenveldert zijn ook portieken.
De lijst wordt indrukwekkend lang en ik ben ook niet meer te stuiten! Maar waar is mijn Kyteman van nr. 160 gebleven??
In die sfeer leefde ik in Rotterdam als teenager, ik zocht die nieuwbouwgebieden, steeds grenzend aan vlaktes opgespoten land steeds op, alleen of met mijn vriendje, juist om die kraakheldere vervreemding! die jou in de werkelijke werkelijkheid plaatste en écht! liet zijn ( puur existeren)
Bijzonder dat jij ervoer wat de ontwerpers van die wijken (vermoed ik) voor ogen stond.
klopt! ik maakte me dan ook steeds boos ( en zocht die plaatsen niet meer) als de bewoners die exactheid doorbraken met hun vitrages en nog later de witstenen poezen en gefiguurzaagde ganzen. in de jaren van de nieuwbouwwijken stonden er nauwelijks auto's in de straat en geen geveltuintjes en fietsenrekken en afvalbakken etc. zelfs aan de bordjes:"Verboden zich op het gras te bevinden " hield men zich ...
(daarnaast was het ook gruwelijk smoezelig toen, tussen de generaties bv, maar juist daarom was het zoeken en ondergaan van die "Nieuwe ( zakelijke) leegte" een noodwendige verademing evenals de moderne jazz die toen algemeen te beluisteren viel...je uittilde boven het verstofde emotionele niveau.