leeservaringsverhaal

Voor mij is een recensie een leeservaringsverhaal. "Echte" recensies laat ik graag over aan "echte" recensenten of aan de fanatieke lezers bij wie ik heel wat leestips opdoe. Soms ben ik zo onder de indruk van een boek dat ik als een schrijver probeer te analyseren hoe het gedaan is. Boven Is Het Stil, was er zoeentje. Soms spuit ik gewoon mijn gram omdat een boek ten onrechte een bestseller is.
Nu weet ik nog niet wat ik ga vertellen. Ik heb twee boeken gelezen, en wat een verschil in leeservaring. Over het eerste deed ik bijna een maand. Ik verheugde me erop om 's avonds weer in die wereld te duiken. Ik was echt verdrietig toen hoofdpersonen het loodje legden (niet met getrokken tranen maar met een diep meeleven). Ik genoot van de stijl – het was alsof er een ruwhouten kerel bij mij aan de keukentafel zat en alles vertelde. Ik genoot tegelijkertijd aan de buitenkant van het verhaal, daar waar je ziet wat de schrijver aan 't doen is, hoe hij het doet. De hoofdpersoon wordt schrijver, en laat zien hoe de schrijver van dit boek dit boek heeft geschreven – of is het toch het schrijverspersonage? Een avonturenroman in de beste zin van het woord, en tegelijk metafictie. Dan ben je een grote, denk ik. Zijn laatste boeken konden me wat minder bekoren, maar Last Night in Twisted River was weer een van John Irvings beste.
Zaterdag had ik het uit, en gister begon ik dus aan een nieuw boek. Een tussendoortje. Ik had al eerder een boek van haar gelezen, dit was een vroeger werk, maar het bleek over dezelfde politiemensen te gaan. De stijl was hetzelfde (niet briljant). Ook de structuur van het verhaal was hetzelfde. Jonge moeder in het nauw: hoofdstuk in tegenwoordige tijd en ik-vorm (datum erboven). Politiemensen aan het werk: verleden tijd en derde persoon. Datum loopt een week voor op de ik-vrouw. Structuur technisch zo doorzichtig als een telefoon model Delft. Spanningstrucjes. Ik lees door omdat ik wil weten hoe het afloopt, en omdat ik wil weten of de politie het oplost. Ik blijf doorlezen tot zondagnacht half 2 en val heerlijk in slaap.
Een knap kunstje, Little Face van Sophie Hannah. Als leeservaring een 10 voor special effects. Maar kon de dood van wie dan ook mij maar iets schelen? Neuh.
Dat is het verschil in leeservaring tussen een echt boek en een tussendoortje.