Uit Vrije Wil

oude Trouw Schrijf!column (jan. 2007) herplaatst

Mensen vragen mij vaak: hoe krijg je het voor elkaar om steeds weer een column te verzinnen over iets wat met schrijven te maken heeft? Dat is niet moeilijk, dat is nooit moeilijk als een onderwerp je hart heeft. Veel moeilijker is het om te zwijgen over alle andere onderwerpen die me geraakt hebben. Wat ik dan doe, is proberen om daar een schrijfdraai aan te geven.
Zoals nu de column van Bert Keizer (Trouw, 27 januari), over oude mensen die dood willen, omdat "het mooi is geweest". Een ongezellig gebied, noemt Keizer het onderwerp. En voor hij verdergaat, wil hij eerst afscheid nemen van de wereldvreemde gospelsingers met geëxalteerde liederen in de trant van: waarom geen liefde bieden in plaats van een zelfmoordpil? Om zulke dwaalgasten te genezen heeft Keizer wel een remedie. Neem zo'n levensmoede bejaarde mee naar huis en zorg ervoor dat hij weer zin krijgt in het leven. Ha! Dat zal ze leren!
Maar is dat niet juist het enige antwoord op levensmoeheid? Is dat niet waarom ziekten, handicaps, levensmoeheid èn ouderdom überhaupt bestaan, om ons tot medemenselijkheid te dwingen? Angsthazen zingen met Roger Daltrey hope I die before I get old. Ik denk – met Jung - dat de dood niet het einde is, maar de bestemming. Dat we mensen moeten bijstaan in hun voorbereiding daarop, in plaats van ze te verzoeken op te rotten met hun hinderlijke levensmoeheid.
Dan nu de schrijfdraai. Pas hoorde ik van een collega hoe schitterend het is om met een groep bejaarden aan 'autobiografisch schrijven' te doen. Voor het eerst beleven de cursisten hoe het is, als je verhaal gehoord wordt. Gelezen. Belangrijk gevonden. Harten, ogen, monden gaan open. Het verleden herleeft, nieuwe inzichten breken door, lotgenoten vinden elkaar, oud zeer krijgt eindelijk een plek.
In die klas heeft niemand een zelfmoordpil nodig.

Dit bericht is geplaatst in autobio, schrijven, tijdgeest met de tags . Bookmark de permalink.

3 Reacties op Uit Vrije Wil

  1. Nimeus schreef:

    Schrijven kan therapeutisch werken, al is het natuurlijk ook méér dan dat. Het is een creatief proces, dat je geest bezighoudt en je zodoende een zeker élan geeft, naar buiten toe, weg uit je eigen kooi. J.D. Salinger wist daar alles van, die wou niet eens meer publiceren.

  2. Ambrosia schreef:

    Heldinne, je hebt op originele wijze tegengas gegeven aan die griezels die mensen vanaf zeventig het graf willen induwen.

  3. Sagita schreef:

    Ik ondersteun je betoog dat het leven ook als je oud bent, de moeite waard zou moeten zijn. Helaas blijkt de realiteit voor veel mensen anders en ik moet eerlijk bekennen dat ik in deze niet kan zeggen wat wijsheid is. Proberen mijn eigen leven zo lang als mogelijk zinvol te houden, maar de dood is onvermijdelijk en voor je sterft moet je losgelaten hebben, onthecht zijn. Ik heb altijd veel bewondering gehad voor de oud geworden indiaan, die zijn tijd kende en zich terugtrok in een grot om daar alleen te versterven. Ook mijn overgrootmoeder kende haar tijd, gaf een paar maanden voor haar dood aan dat ze erop een bepaalde datum niet meer zou zijn, wat vervolgens gebeurde. Zonder pil overigens.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *