Dit schrijf ik tijdens Love Actually, kerstfilmparade nummer 1, in films praten ze de hele tijd, ik heb vandaag alleen tegen Pjotr gepraat en tegen de man van de post die geen boek over dramadriehoeken bij zich had vandaag maar dat kan veranderen. Ik sprak virtueel met mensen, via twitter en facebook, en ik las de goede wensen op de kerstkaarten en ik kon warempel al weer een beetje meezingen met Maddy Prior's Christmas Carols.
En ik moet aan oma denken, vanmorgen vergeleek ik haar babyfoto met die foto van mij in de zandbak, en wat zou het fijn zijn als ik nu nog met haar praten kon, en dingen aan haar vragen, met wie kon zij echt praten?
Als ze bij ons kwam, steevast met appeltaart en Engelse drop want dat fiene die kienders suh lekker hee, was ze de hele dag aan het woord. Ik zat er niet steeds bij, ik ging nog naar boven want huiswerk, of misschien zelfs even naar een vriendin, maar ze praatte de hele dag, over allerlei mensen die ik niet kende, haar van hierachter en zij van Habbekottee en nicht Reintsje en ik denk wel eens, wat zou ze gezegd hebben als iemand had gevraagd: maar hoe is het nu met jou? Hoe is het leven voor je geweest en hoe kom je nu de dagen door?
Wat wordt er veel wind verspild met nutteloos uitspreken van woorden en wat zouden we veel moed nodig hebben om dat te veranderen.
foto: oma en ik, januari 1963 (links Christina, pas gekregen op mijn vijfde verjaardag)
En dit vooral vanwege het refrein: 1811 Drukwerk Je Loog Tegen Mij
Ook een schrijftop2000-verhaal geschreven? Zet de link hieronder!
Uiteindelijk werd mijn blog over praten een blog over stilte. Wonderlijk dat het zo gaat. Go with the flow...
Ik koos voor 'Stilte' van Stef Bos, dat niet voorkomt in de lijst van 2012