308 – roeien

De man die me het kistje had laten zien, zei: "We kunnen je over de grens brengen, naar Blynxtera. Maar er is daar niets."
Hij wreef even mijn zijn hand over zijn linker bovenarm. Ik keek hem aan en deed hetzelfde. Hij vroeg: "Thiarck, kunnen we jouw boot nemen?"
"Goed," zei de trommelaar. "Dan gaan wij vast terug."
"Heeft iemand nog mondvoorraad?"
Ik kreeg een stuk brood, een appel, een gedroogd visje, een waterzak. Tranen stroomden over mijn wangen. Op deze plek, bij deze verschrikking, zonder vragen eten te krijgen, ik kon er mijn geest niet omheen vouwen. Ik moest maar weer vertrouwen, ondanks de ervaring met Koyova.

"Kun je roeien?"
Met een schok dacht ik terug aan de eerste keer dat mij dat gevraagd werd. Toen ik met Jadva en kleine Jad van Kraeckten San naar Taka Haringes was geroeid. Ik knikte. We roeiden. De zee was kalm maar het werd al bijna donker.
De man vroeg gelukkig niets. Ik wist dat ik niet mocht liegen tegen een mede-verzetter, dus ik was blij dat hij mijn naam niet vroeg, en al helemaal niet naar mijn plannen. Wel vertelde hij me, dat er vaker mensen de oversteek naar Thiarchia waagden. Mannen werden niet toegelaten. Stel je voor dat ze zich zouden afvragen of het wel goed was, om vrouwen op een dergelijke manier te offeren ter bestendiging van de macht van al die Opperva's en Heermannen.

Maar vrouwen werd de troost en het verdriet gegund van het zeker weten, bovendien waren het er zo weinig. Hij keek me vragend aan maar ik zweeg. Ik kon ook nauwelijks verwoorden wat ik dacht of voelde.
Terug naar Barra mochten ze niet, ging hij verder. Er mocht vooral niet te veel ruchtbaarheid worden gegeven. Daarom waren er altijd veel wachters in Barra. "En vandaag wel extra veel," zei hij met nadruk. Maar ik had mijn lesje geleerd en roeide.