Het begon gister met de tweet van @boekmama
"Ik zat te twijfelen of ik dit boek juist niet of juist wel zou trekken. Keek even in de catalogus. Pffff. Zal dit ooit wennen? Oftewel: dat we gewoon standaard niet meer in de catalogus kijken omdat we er toch geen bal meer aan hebben?"
@bibliothecarin citeerde de tweet
Ik hoop het niet! (dat het zal wennen)
@bibliotheek
RT
@boekmama
@TomtomtheG
@jessaminechan
Ik reageerde:
lezen we even mee @NBDBiblion_? en zijn we ook zo dapper om te reageren? en niet met smoesjes dat het ooit wel beter wordt want #bookarang zegt dat het systeem nog bij moet leren #dataïsme
@esthervalent had eerder al het volgende opgemerkt:
Ik vind het vooral ontzettend vervelend dat je bij het zoeken practisch geen gegevens meer hebt over de inhoud.
Waarop @bibliothecarin antwoordde:
idem. Je kunt net zo goed naar bol.
Antwoord van @Estervalent:
Beter, daar krijg je meer informatie. Maar we hebben die informatie in onze catalogus nodig.
Ook @boekmama reageerde:
Dat, en ik mis het kwaliteitsoordeel.
Zojuist reageerde NBD-Biblion op een en ander:
We zijn samen met de markt bezig met het verbeteren van de aanschafinformatieteksten waar nodig. Een auteur en/of uitgever van een boek kan ook bezwaar indienen tegen een tekst via mi@nbdbiblion.nl.
Waar @EstherValent meteen op insprong:
'De markt?' Wij als bibliothecarissen missen nu allerlei informatie die belangrijk is voor de publieksdienstverlening.
Ik concludeer dat @NBDBiblion_ precies dezelfde verkooppraatjes debiteert die Helene Hartlief mij toevoegde, op 17 mei jongstleden. Want ik wond mij zo op, en ze wilde toch even het gesprek aangaan. Ik mocht er gerust op zijn: de recensies zouden steeds beter worden, steeds uitgebreider ook want het systeem was een lerend systeem, let maar eens op. En met de @auteursbond zou vast nog een goed gesprek volgen. (Daarover hebben wij tot op heden niets mogen vernemen.)
Wat zegt @NBDBiblion_ in bovenstaande tweet?
Wat betekent "samen met de markt"? Nog meer loze kreten kritiekloos overnemen van de achterflap? Wat bedoelen ze met "waar nodig"? Hebben ze het voorgaande gelezen waar duidelijk uit blijkt dat het overál nodig is? Dat er inhoudelijke informatie nodig is, dat er een kwaliteitsoordeel nodig is?
Oh nee, maar dat was die domme mening van die domme recensent, daar moesten we immers vanaf, toch?
En dan nog dat smoesje dat schrijvers en uitgevers bezwaar kunnen aantekenen. Het boek waar deze twitterstorm mee begon, was De school voor goede moeders van Jessamine Chan, een Amerikaanse auteur die waarschijnlijk geen idee heeft wat de NBD is. We kunnen hoogstens hopen dat @hollands_diep zich achter de goede zaak zal scharen, want het is in deze tijden van cultuurverschraling en ontlezing verschrikkelijk wat NBD-Biblion hiertoe bijdraagt.
Onder de hashtag #bookarang zijn vele voorbeelden te vinden van de bizarre nieuwe recensies.
Heeft die robot gewoon een paar standaard-zinnen die door elkaar gegooid worden voor elke nieuwe recensie? Helder en indringend, indringend en meeslepend, meeslepend en helder, zoiets?
Ik geloof dat zelfs onze poezen nog betere recensies zouden kunnen maken!
Groetjes,
Dat recensies een ondergeschoven kindje zijn geworden vindt overigens de afgelopen 6 a 7 jaar op grote schaal plaats. Het mag niks meer kosten, dus is het niveau van de recensent en de recensie er ook naar.
Kijk ter lering en vermaak maar eens naar het bedroevende niveau van boekrecensies in Het Financieele Dagblad (FD). Doe het dan gewoon niet meer, denk ik dan, of betaal de bijklussende recensent fatsoenlijk, maar zadel lezers en auteurs niet met half gelezen ervaringen, kostenbesparingen, belangenverstrengeling en onkunde op.
NBD Biblion had tenminste nog mensen in hun team die inhoudelijk deskundig waren, maar inhoud is al helemaal niet belangrijk meer. Al die lofzang over kunstmatige intelligentie die geen flauw benul heeft van wat het schrijft en wat het onderwerp inhoudt, geeft precies aan naar welk niveau de maatschappij is afgegleden.
Ik hoef geen 'ingeblikte' mening over een poëziebundel. Cultuur en inhoud zijn dood en begraven in Nederland, maar het leverde wel een mooie kostenbesparing op.
ja, het is om te huilen
In 1978 verscheen ons eerste kinderboek "Duimelotje en Anneke Tanneke Toverheks. Het werd voor de bibliotheken gerecenseerd door A J Moerkercken van der Meulen, een oude rot in het vak die een korte positieve aanschaf informatie schreef. Dat leverde een bestelling op van 1400 boeken. Voor ons een opsteker bij de start van onze kleine uitgeverij. Het boek was een groot succes en beleefde drie drukken van ieder 3.000 exx. Daarna is het een tijd niet meer via het CB verkrijgbaar geweest en maakten wij als er nog vraag was het boek zelf in kleine oplagen. Een kleuter onderwijzeres heeft twee jaar geleden een oproep gedaan op de site van "kleuterwereld" of er interesse voor het boek was en dat leverde 100 bestellingen op. Die hebben we bij het CB laten drukken en binden. We hebben er toen nog eens 100 laten drukken en daarvan hebben we er eén opgestuurd naar NBD Biblion ter recensie want van die 1400 boeken die ooit besteld waren was er nog maar 1 in het archief van de NBD over. Van Helene Hartlief kregen we te horen dat het boek een slechte recensie had gekregen en dat ze het niet gingen bestellen. Toen ik vroeg om die recensie te mogen inzien werd dat geweigerd. Ik moest toen naar het bestuur van de NBD om die toch te zien te krijgen. De directeur, Nina Nannini bood haar verontschuldiging hiervoor aan en ik kreeg de recensie te zien. Een nietszeggende opsomming met de afsluiting; de tekeningen zijn lelijk en er had nog wel een redacteur naar de tekst mogen kijken. Verder kregen wij te horen dat het een herdruk was en dat ze die daarom toch niet zouden aanschaffen. Dat was dus 40 jaar na de eerste aanschaf en de bibliotheken hadden het boek niet meer in de kast.
Hier zijn een aantal recensies te vinden o.a. van Jean Paul Bresser. https://www.glasenboekmidlaren.nl/__GLASenBOEK/A09-recensies.html
De NBD is een monopolist met veel te veel macht voor wat betreft de informatievoorziening naar de bibliotheken.
De 100 kleuterleidsters die het onlangs kochten hebben zeer positief gereageerd op het boek en hadden veel succes bij het voorlezen in de klas. En de ouders van destijds hebben na 40 jaar nog steeds een levendige herinnering aan het verhaal en de plaatjes. En ze lezen het nu voor aan hun eigen kinderen.
Philippe Boucher
uitgever