voor wie uitgeput is

When the rhythm of the heart becomes hectic,
Time takes on the strain until it breaks;
Then all the unattended stress falls in
On the mind like an endless, increasing weight.

The light in the mind becomes dim.
Things you could take in your stride before
Now become laborsome events of will.

Weariness invades your spirit.
Gravity begins falling inside you,
Dragging down every bone.

The tide you never valued has gone out.
And you are marooned on unsure ground.
Something within you has closed down;
And you cannot push yourself back to life.

You have been forced to enter empty time.
The desire that drove you has relinquished.
There is nothing else to do now but rest
And patiently learn to receive the self
You have forsaken in the race of days.

At first your thinking will darken
And sadness take over like listless weather.
The flow of unwept tears will frighten you.

You have traveled too fast over false ground;
Now your soul has come to take you back.

Take refuge in your senses, open up
To all the small miracles you rushed through.

Become inclined to watch the way of rain
When it falls slow and free.

Imitate the habit of twilight,
Taking time to open the well of color
That fostered the brightness of day.

Draw alongside the silence of stone
Until its calmness can claim you.
Be excessively gentle with yourself.

Stay clear of those vexed in spirit.
Learn to linger around someone of ease
Who feels they have all the time in the world.

Gradually, you will return to yourself,
Having learned a new respect for your heart
And the joy that dwells far within slow time.

John O’Donohue

Als het ritme van je hart hectisch wordt,
neemt tijd de inspanning over tot hij breekt;
Dan valt alle veronachtzaamde stress
het verstand binnen, vermeerdert het gewicht.

Het licht van het verstand wordt gedimd.
Dingen die je voordien makkelijk aankon
worden uitingen van zwoegende wilskracht.

Afmatting valt je geest binnen.
Zwaartekracht begint in je te vallen,
elk bot naar beneden gesleept.

Het getij waar je niets mee had is weggeëbd
Je bent gestrand op onzekere grond.
Iets in je is dicht gegaan
en je kunt jezelf niet terugduwen in het leven.

Je wordt gedwongen lege tijd binnen te gaan.
Het verlangen dat je dreef heeft je laten varen.
Er zit nu niets anders op dan te rusten
en geduldig leren om het zelf te ontvangen
dat je hebt verlaten in de wedren der dagen.

Eerst zal je denken verduisteren
en verdriet neemt het over als lusteloos weer
De vloed van ongehuilde tranen maakt je bang.*

Je hebt te snel gereisd over bedrieglijke grond;
Nu is je ziel gekomen om je terug te nemen.

Zoek beschutting in je zintuigen, stel je open
voor alle wondertjes waar je aan voorbijsnelde.

Krijg de neiging om naar de regen te kijken
als die langzaam en vrij valt.

Doe de gewoonten van de schemering na,
neem de tijd om de bron van kleuren te openen
die de helderheid van de dag bemoedigde.

Trek langs de stilte van steen
tot zijn kalmte je kan opeisen.
Wees buitensporig zacht voor jezelf.

Blijf uit de buurt van gekwelde geesten.
Leer te blijven bij een rustig iemand
die voelt dat hij alle tijd van de wereld heeft.

Langzamerhand keer je terug naar jezelf,
met een nieuwe eerbied voor je hart
en de vreugde die verblijft in langzame tijd.

vertaling: Hella Kuipers