bui

Het vorige narcismeverhaal is alweer een tijdje geleden. In de tussentijd heb ik weer het nodige meegemaakt. Ik had het al aardig verwerkt en achter me gelaten, dacht ik, tot persoon in kwestie me vandaag openlijk beschuldigde op twitter.
Haar psychiater had nooit gevonden dat ze narcistisch was, tweette ze vol trots.
Nu is het gebrek aan kennis omtrent narcisme bij professionals schrikbarend, dus dat zegt absoluut niets. En in de volgende tweet gebruikte ze de zieligtetrofee: ze was zo moe en dan kwam het eruit en zij was zo van het uitpraten.
Ha bloody Ha.
Leer mij het 'uitpraten' van de narcist kennen. Dat is altijd victim blaming. Dat houdt in dat ik sorry moet zeggen omdat ik zo vreselijk gemeen ben geweest, en dat zij er met hun holier-than-thou-aureooltje van kunnen weglopen.

Zoals ik vorige keer al zei toen het over Rutte ging:
"Ik heb eerlijk sorry gezegd, ik heb eerlijk toegegeven dat ik een fout hebt gemaakt, het zijn bekende zinsneden uit het #Gaslighting-repertoire. Dan laat je het als mishandelde wel uit je hoofd om erop terug te komen. De mishandelaar heeft immers altijd de morele overhand. […]
Een narcist verdient geen tweede kans!"

Maar intussen staan de medestanders op twitter in de rij, kan de narcist er niets aan doen. Altijd weer menen mensen uit de goedheid huns harten het gedrag van de psychopaat te moeten vergoelijken. Er zijn immers "geen sporen, geen bloed, geen lijk. De dode leeft en alles is zoals het moet zijn."
En ben ik weer het kwaaie beest.
Terwijl ik tenminste nog het fatsoen heb om geen namen te noemen.

toevoeging dd 300821
Wat ik hiervan geleerd heb – zo'n nieuw inzicht waardoor je opeens weer wat schellen van de ogen vallen – is dat mijn eigen gedrag in de omgang met zo'n persoon een aanwijzing kan zijn.
Al van jongs af aan leert het kind van de narcist om hem/haar niet boos te maken. (Dit geldt ook voor de echtgenoot.) Het is niet veilig om een eigen mening te hebben, om het met diegene oneens te zijn, om te zeggen dat je iets niet mooi vindt, noem maar op.
Het veiligst is om altijd lief te zijn. Het lichaam verraadt wel wat dat kost, maar dat heb je er graag voor over.

Met bovenstaand persoon deed ik dat ook. Altijd lief zijn, belangstelling tonen, alles liken, altijd meeleven met kwalen en ziektes. Geduldig zijn. Wel het overtroeven zien, de zogenaamde belangstelling waarna altijd het eigen verhaal veel erger en groter was. Voor lief nemen dat er een onbalans was, in de likes.
Gewoon zoals je levenslang gewend bent.
En dan komt het door-de-mand-val-moment. Razendsnel gaat het masker af. Razendsnel kom ik tot inzicht.

En pas later zie ik hoe het werkte. Ik neem me voor beter op te letten. Niet meer dat eeuwige vergoelijken (pappa is moe). Bij de eerste kwetsende opmerking meteen denken: klaar.
When people tell you who they are, believe them.
Nu dit proberen te onthouden. Luister je, instinct?

toevoeging dd 020921
Nog iets wat me te binnen schiet: een narcist zal never nooit excuses aanbieden.
Zij plaatste een verschrikkelijk kwetsende reactie onder een Facebookpost van mij.
Dat zei ik ook: "Dat woord vind ik in deze context wel héél kwetsend."
Een normaal mens zou dan zeggen: "Dat spijt me vreselijk, dat had ik nooit mogen zeggen."
Zij niet. Zij zei: "Haal maar weg." Want sporen uitwissen is hun lievelings. Dus nog een goede raad: Leg alles vast!
Ik heb van het bovenstaande dan ook meteen een screenshot gemaakt. Net op tijd voordat ze het zelf weghaalde.