22 – naar Hebotva 2

Het marmer was verrukkelijk koel aan mijn blote voeten. Op de kamer van Hebotva lag een zijden tapijt. Bloemen en vogels in alle kleuren, het verbaasde me bijna dat het geen geluid gaf. Kon ik niet beter tapijtweefster worden? Maar met Pucima zou ik immers die echte geluiden horen.

Hebotva zat achter een tafel. Het was de eerste tafel die ik zag. Wij hadden dienbladen op pootjes, en er waren wel mensen die een soort werkbank hadden. Maar zo'n echte tafel, van hout, met een stoel erachter met fluwelen kussens erin? Ik vergat bijna te buigen.

Hebotva was een mooie man. Dat lag deels aan zijn verzorgde uiterlijk, zijn niet-stoffige haardos, zijn kreukloze tuniek, zijn uitgeruste ogen. Het lag aan zijn houding, koninklijk en zelfverzekerd. Hij had iets vaderlijks, iets waardoor je geneigd was te denken dat hij nooit iemand kwaad zou doen. Terwijl hij toch zoveel gewapende wachters in dienst had – maar dat bedacht ik op dat ogenblik niet. Ik was alleen maar onder de indruk van al het moois, en ik wilde niets liever dan een vakvrouw worden die haar zelfgemaakte schoonheid aan de wereld kon toevoegen.

Zo formuleerde Pucima het ook.
Hebotva keek me goedkeurend aan. "Zo mag ik het horen," zei hij. "Een jonge vrouw die weet waar haar taak ligt, ten dienste van ons allen. Ik zal de wachters instrueren dat je mee mag."

Terug in de grote zaal groetten we Ghemma ten afscheid. Onverwacht stond zij op en zei: "Doe je sluier eens af, Yima."
De schrik sloeg me om het hart. Maar ik hoefde immers niet te schrikken, ik was veilig. Ik deed mijn sluier af en schudde mijn haar los.
Lang keek Ghemma me aan. Ze maakte een rondje met haar wijsvinger en ik draaide me gehoorzaam om. "Yima van Rodva," zei ze, als om mijn naam in haar geheugen te prenten.

We mochten gaan. Pas toen we weer bij Pucima thuis waren, vroeg ik: "Wat bedoelde Hoge Ma?" Pucima wist niet van mijn haar, Ghemma kon dat ook onmogelijk weten. Toch?
"Ik heb geen idee," zei Pucima.
Ze keek langs me heen op dezelfde manier als Storma dat had gedaan.