Ik lees twee boeken waarvan ik zin in schrijven krijg. Het ene - De Jaren van Annie Ernaux - bestaat uit vignetten, kleine, fragmentarische stukjes die een foto beschrijven of een herinnering. Een beetje zoals ik heb geprobeerd te doen met mijn leesherinneringen.
Het andere – A Swim in a Pond in the Rain van George Saunders (verschijnt 31 augustus in het Nederlands) - is een schrijfboek, dat de aanbeveling doet om je boek of verhaal per alinea of per scène aan te pakken, net zo lang tot ze een energie van boven de 1000 hebben.
En ik denk aan de drie boeken die ik schrijf en die nooit af zullen komen. De roman die in hetzelfde dorp speelt als Brandsporen, het Fantasyboek, en Vrouw en Kunst.
Ik doe beloften aan mijzelf en aan de grote klok, en toch komt er niets van terecht.
Wat als ik die kleine stukjes op mijn blog plaats?
Een soort feuilleton dat dan natuurlijk geweldig door elkaar gaat lopen?
Het is maar een idee.
Waar ik mij dan ook weer niet op moet vastpinnen, want dan wordt het meteen het vierde project dat niet afkomt. Waarom kan ik met schrijven niet hetzelfde als met knutselen? Gewoon gaan zitten omdat ik op dat moment zin heb, of een idee, of verflust, of iemand die een cadeautje verdient. Laten komen wat komt, luisteren naar de kleuren. Sommige boekjes blijven halverwege steken, maar heel vaak maak ik ze dan veel later toch af. Of ik versnijd ze en hergebruik de onderdelen.
Voor Vrouw en Kunst schreef ik al wel een voorwoord, om voor mezelf duidelijk te maken wat ik ermee wilde.
Het boek van Ytie (werktitel Wrochtum 2) bevat al bijna 75000 woorden. Ik liep vast – denk ik – doordat het preTbrain niet meer fantaseren kan. Maar is dat zo? Zou het in heel korte stukjes wél lukken?
Het boek van Yima (bij gebrek aan beter in een map Wrochtum 3, want ooit was ik ook nog van plan een gothic novel te schrijven die daar speelde) heeft 25000 woorden. De landkaart van Inhemren hangt hier nog steeds aan de muur. Als ik teruglees wat ik geschreven heb, vind ik het een kinderboek. Hoe krijg ik dat anders, volwassener? Zou ik daarvoor de methode Saunders kunnen toepassen?
Maar nu eerst dat verjaardagsboekje afmaken.
Hoi Hella, ik vind het nooit zo erg als ik iets niet afmaak. Ergens mee bezig zijn geweest is ook al heel wat. Op mijn blog heb ik de afgelopen 6 jaar het project lopen om al mijn favoriete boeken waar ik nog geen bespreking van heb, te gaan herlezen en alsnog van een bespreking te voorzien. Waarschijnlijk ga ik dat project nooit volledig afronden, maar ik ben de afgelopen 3 maanden lekker opgeschoten en ben nu bezig met mijn favoriete biografie, 775 bladzijden in het Engels over de poolreiziger Ernest Shackleton, één van mijn helden. Alles was groot aan die man, maar de grootste prestatie van Shackleton is toch wel dat hij er ondanks enorme tegenslagen altijd in slaagde om al zijn mannen heelhuids thuis te krijgen. Dan slaat Robert Falcon Scott een pover figuur.
Ik geloof dat het van meer gezond verstand getuigt om ergens mee te stoppen als je het niet meer zo belangrijk vindt, dan om steeds dwangmatig door te gaan om het af te maken. Op mijn 26e ben ik met mijn studie gestopt, weliswaar wegens ziekte, maar van het feit dat ik gestopt ben heb ik nooit spijt gehad.
Groetjes, Erik
Dit is voor mij iets om over na te denken: wat is erger, de frustratie van de onaffe projecten, of de frustratie dat het uiteindelijk niet lukt om iets af te maken.
Daar weet ik het antwoord nog niet op, ik ga er echt over nadenken.
ik voel het geloof ik niet als frustratie, meer dat het jammer is omdat het in de kern wel mooie verhalen zijn
dat zijn moedgevende woorden, dankjewel Erik
Misschien moet je jezelf en de grote klok (of is dat de stok achter de deur?) niet te veel beloven. Er is ook zoiets als een lat die te hoog ligt.
Voor wie moet je die projecten afmaken, waarschijnlijk het meest voor je eigen gevoel of dat stemmetje op je schouder. (censor staat er in je cursus) Erik heeft wel een punt met gezond verstand. Doe waar je plezier aan hebt, geniet van wat je allemaal kunt, mooie dingen maken En misschien op den duur ook een mooi verhaal afmaken.
Ja, dat laatste vooral, doen wat plezier geeft. Soms geeft het idee van een boek me ook veel plezier, misschien moet dat maar genoeg zijn ...
Een mooi kinderboek is natuurlijk ook niets mis mee 😉
maar het gaat over een oude vrouw die terugkijkt op haar leven
Ik laat het los 🙂
ik ga het proberen als feuilleton
https://heldenreis.nl/category/feuilleton