Wat een wonderlijk overrompelend boek was dit! Ik had niet eerder iets van Donoghue gelezen, ook niet haar beroemde Room, en wist totaal niet wat ik moest verwachten.
Julia Powers, een verpleegster van bijna dertig, in een ziekenhuis in Dublin, ten tijde van de Spaanse Griep en met ook nog volop oorlogsgewonden, op de afdeling verloskunde – nou ja, afdeling, het ziekenhuis ligt zó vol dat ze een kamertje hebben ingericht met drie bedden, waarop verschillende vrouwen aan het bevallen zijn, uit verschillende sociale klassen, met meer of minder ellende, met meer of minder goede afloop. In de nacht wordt haar dienst overgenomen door een non, Julia gaat dan naar huis, waar haar broer Tim wacht, die door een oorlogstrauma niet meer kan spreken, en de volgende dag staat zij weer paraat, jarig of niet. Er zijn nauwelijks doktoren, laat staan meer verpleegsters, dus ze is dolblij als een jong meisje, Bridie, haar diensten aanbiedt. Samen doen ze in de drie dagen die dit boek beslaat hun uiterste best om vrouwen en baby's in leven te houden.
Ik vond het zo wonderlijk hoe ik vanaf het begin door het verhaal werd gegrepen, terwijl het aanvankelijk niets is dan een opsomming van medische handelingen, van races tegen de klok om iemand te redden, met alle gory details van dien. De dialogen zijn zonder aanhalingstekens, dat versterkt nog dat gevoel van doorgaan doorgaan doorgaan, geen tijd om te eten of ergens bij stil te staan want dan wordt de volgende patiënt alweer binnengebracht. Er is ook nauwelijks een overkoepelende story question, en er alleen maar die overweldigende vloedgolf van leven en dood en vruchtwater en bloed en verschrikkelijk hoesten vanwege de griep. Het voelt alsof mensen totaal geen invloed hebben op hun lot, alsof de sterren uit de titel maar willekeurig aan touwtjes trekken.
En toch gebeurt er iets dat het leven van Julia doorbreekt op een ontroerende manier. Ik schreef het al op Goodreads: zelden zó gehuild bij het uitlezen van een boek.
Wat ontzettend knap, en zo totaal tegen de regels van de vertelkunst. Of misschien juist niet. Als je maar een meeslepende vertelster hebt, en een personage aan wie je álles gunt.
Oh dat klinkt heerlijk, ik houd wel van een goed huilboek op z'n tijd 😏
Ik heb Room gelezen, dat speelt zich dan voor het grootste deel in één kleine ruimte af maar is ook zo'n meeslepend verhaal!
Oh fijn, dan ga ik die ook lezen!
Ik heb Room gelezen en Lichtekooi (Engelse titel: Slammerkin). Erg bijzonder en heel beeldend, je wordt helemaal meegenomen naar die tijd.
Deze gaat iig op mijn lijstje!
Groetjes,