Op de 100 vragen HSP-test scoorde ik 72,75%, net niet genoeg om hooggevoelig te heten. Toch herkende ik veel in het boek Leven met Hooggevoeligheid: van opgave naar gave van Susan Marletta-Hart.
Je schijnt hooggevoelig geboren te worden, en juist dat herken ik niet, al had ik wel last van het ga-maar-met-die-kindjes-spelen-syndroom, en een gruwelijke hekel aan nat zoenende tantes. Misschien heb ik al jong mijn ware zelf leren verstoppen, ik herinner me dat ik in een groep vreemde kinderen (op een vakantiepark) zei dat ik op de havo zat omdat ik dacht dat ze me als gymnasiast niet zouden accepteren. Dertien was ik. Op de lagere school ben ik voor mijn gevoel altijd mezelf geweest. Waarom het toen veranderde?
De zinnen die ik heb gehighlight gaan er vooral over dat je mág zijn hoe je bent, dat je mág vragen om wat je nodig hebt, dat je daar recht op hebt. Altijd gedacht dat ik me moest aanpassen terwille van de ander, altijd gevoeld dat ik anders was, afwijkend. De wensen van het eigen lichaam negeren, niet durven zeggen dat ik allergisch ben omdat die ander speciaal zo'n heerlijke taart heeft gebakken. Niet veeleisend durven zijn, niet door de mand van de normaliteit willen vallen.
"Alles wat ik ben en doe is altijd volkomen goed" las ik, en ik schreef erbij: poeh, daar kan ik wel van huilen. "Is er een verbod dat zegt dat jij je eigen voorkeur niet mag uitspreken?" Nou en of, dat is er altijd geweest. Van de inrichting van mijn kamer tot het gebruik van mijn tas.
"Doordring jezelf van het feit dat jij bepaalde basisrechten hebt, zoals het recht prettig en gelukkig te leven en het recht om nee te zeggen." Ook dat gevoel heb ik nooit gehad. Ik moest dankbaar zijn, alsof ik het juist níet verdiende.
Dus al met al een boek dat me er weer eens aan herinnerde hoeveel ik te leren heb, dat blijft een doorlopend proces.
Wat ik vreemd vond aan die HSP-test (ik scoorde iets lager dan jij), was dat zo veel vragen gingen over een onveilige leefsituatie in je jeugd, alsof dat een voorwaarde is voor hoogsensitief zijn. Dat gaat ook in tegen wat de schrijfster (?) zegt, namelijk dat je hooggevoelig wordt geboren. Dat laatste geloof ik zeker.
Ik had helemaal geen onveilige jeugd, maar ik schrok altijd van onverwachte harde geluiden, zodanig dat mensen vonden dat ik me aanstelde (ik schrik ook altijd als de telefoon overgaat op mijn werk, het geluid staat veel te hard wat mij betreft).
Ook heb ik veel "alleen-tijd" nodig om bij te komen na sociale bijeenkomsten en andere drukte, maar ik heb dat altijd gelinkt aan mijn introvertie.
(Wat ik héél vervelend vond aan die HSP-test was dat er prominent bovenaan iedere pagina een advertentie stond, o.a. voor een persoonlijkheidstest van Scientology. Het leek net of je daarop moest klikken om de test te gaan doen.)
Ik had juist het gevoel dat die vragen over de jeugd gingen over dingen die je zélf zo ervoer en aanvoelde. Bij mezelf was dat nauwelijks aan de orde, terwijl ik achteraf beschouwd toch wel beschadigd ben in mijn jeugd.
Er is veel overlap tussen introvert zijn en hooggevoelig denk ik.
Ik kon helaas geen andere website vinden met die 100-vragen-test (of dan moest je weer mailen voor de uitslag).
Voor mij was het in elk geval - beter laat dan nooit - een eye opener dat je gewoon zo mag zijn, en gewoon mag aangeven wat je nodig hebt. Ik heb gister voor het eerst nee gezegd tegen iemand omdat ik zelf zo moe was, en het geweten bleef de hele avond wroegen ...
Ik heb gister voor het eerst nee gezegd tegen iemand omdat ik zelf zo moe was, en het geweten bleef de hele avond wroegen ...
O ja, dat (her)ken ik wel! Stom hè, je weet dat je afzegging heel redelijk was, maar je voelt je toch schuldig.