We lezen De Tweelingparadox van Nowelle Barnhoorn met de leesclub, onder begeleiding van de leeswijzer van de Stichting Literatuurclubs Drenthe.
"Mathis, de verteller, is een knappe en succesvolle fotograaf die de hele wereld afreist. Elke keer als hij thuis, in Friesland, komt, wordt hij geconfronteerd met de spiegel die daar altijd op hem wacht: zijn tweelingbroer Thomas die zes minuten na hem geboren is en door zuurstoftekort meervoudig gehandicapt en spastisch is."
Ik ben nu halverwege. Het verhaal kabbelt voort, zonder veel urgentie, zonder een story question ook (of het moest zijn dat we willen weten wie die "je" is tot wie de ik-verteller zich richt), maar het leest wel plezierig, en de relatie tussen beide broers wordt goed getekend.
Toch verschijnt al vroeg het eerste barstje in mijn vrijwillige opschorting van ongeloof.
De broers zijn geboren in 1982, Mathis beschrijft een foto uit 1984 van zijn moeder met de wandelwagen. Zij is gekleed in een pompoenkleurige jumpsuit met een gouden riem om haar middel. Ik weet denk ik wel zeker dat zoiets na de seventies niet meer gedragen werd. Maar goed, zij is een artistiekig typje, dus wie weet.
Dan beschrijft Barnhoorn een fuif van de tweede klas middelbare school. 1996, schat ik dus. Mathis mag de spiegelreflex van de concierge lenen. De man bekijkt de foto's "door met zijn grove nicotingevingers op het schermpje in en uit te zoomen." Ik kreeg mijn eerste digitale camera in 2001, die kostte toen dik 700 dollar en een touch screen had hij zeker niet. Dat heeft mijn casio uit 2010 nog niet eens.
De vriend van Mathis, Ilmer, gaat naar de mavo met theoretische leerweg. Een concept dat pas in 1999 werd ingevoerd.
De moeder heeft voor zover ik kan nagaan geen werk, ze wonen in een sociale huurwoning, maar Thomas heeft wel een computer op zijn kamer, waarop hij "geinige kattenfilmpjes" kijkt. In 1997. Ik weet niet hoor, toen moest je toch inbellen met een modem, werd dat niet veel te duur? En waren er toen al zoveel geinige kattenfilmpjes? Ook gaan ze heel vaak naar musicals in de schouwburg. Behoorlijk kostbaar voor een bijstandsgezin, en waren er in de jaren '90 eigenlijk al veel musicals in Nederland?
De jongens wonen vanaf hun geboorte in een dorp in Friesland. Hun alleenstaande moeder verhuisde daarheen omdat oma daar woonde. Toch zegt Mathis nog steeds dingen over "dat Friese accent" alsof hij pas uit de Randstad is verhuisd. Hij vindt het Friese accent van een meisje zo sexy, dat hij haar verkering vraagt via MSN. Dat heeft bestaan van 2000-2006, en Thomas is op dat moment echt nog geen 18.
Na het eindexamen vertrekt het meisje naar Angola voor vrijwilligerswerk. Mathis gaat in Utrecht studeren. Het is inmiddels vermoedelijk 2001. Op zijn zolderkamer gaat hij skypen met Elvira in Angola. Skype begon pas in 2003. In Angola had het internet een dekkingsgraad van 3%.
Ook bestudeert hij het Hyvesprofiel van Elvira. Hyves begon pas in 2004.
Hij besluit ook naar Angola te gaan. Hij boekt een ticket online en hop, een dag later is hij in Luanda.
Zonder visum. Zonder inentingen.
Nog 140 bladzijden voor de boeg. Alle recensies van dit boek zijn zó lovend. Is er dan niemand die een beetje oplet?
toevoeging dd 261119: deze bespreking beter uitgewerkt en over het hele boek
Hoi Hella, een dodelijke recensie! Je hebt volkomen gelijk, als de details in een boek niet kloppen dan klopt van de rest van het verhaal waarschijnlijk ook niet veel. Juist aan de veelzeggende details herkent men de hand van de meester. Groetjes, Erik
Precies! Op de volgende bladzij is het alweer raak: hij heeft een analoge camera (staat er met zoveel woorden), waarvan hij alle foto's even later uploadt in een internetcafé in Luanda.
Ik herinner me nog heel goed hoe lang het in die tijd duurde voor je ook maar 1 foto had verstuurd.
Dit is wel heel erg, en zo, zo slordig. Ik zou zo'n boek niet uit kunnen lezen (hoe goed verhaal etc misschien ook kunnen zijn) en het acuut wegleggen. Wat een ontstellende luiheid van de schrijver! (is het luiheid?)
Groetjes,
Het is natuurlijk ook slecht van de uitgeverij, dat ze zo'n boek niet beter redigeren. Maar het geeft ook blijk van luiheid bij de schrijver, die duidelijk niet diep genoeg is gegaan (waarschijnlijk omdat ze te dicht bij haar eigen autobiografie is gebleven) bij het zich inbeelden van het verhaal.
Ik vind het ook wel schokkend dat toonaangevende recensenten (bv Arjan Peters) en aanbevelende schrijvers (Abdelkader Benali) dit blijkbaar totaal niet zien.
Allemachtig, dat is wel heel treurig. Zijn die lovende mensen dan allemaal "digital-born"? 😀
Arjan Peters is van 1963. Die is misschien verblind door de mooie-jonge-meisjes-autrice.
Dit moet voor een schrijfcoach aan alle kanten prikken. En een beetje kritische lezer moet dat toch ook opvallen. Ik heb het boek niet gelezen, maar wat ik me naar aanleiding van jouw schrijven ook afvraag hoe een meervoudig gehandicapt en spastisch persoon overleeft op een zolderkamer en later in Luanda.
Nee, dat is zijn tweelingbroer. Maar het zijn inderdaad heel veel ergernissen voor de schrijfcoach. Ik werd wel op m'n vingers getikt mbt die jumpsuit, dat bleek inderdaad hip te zijn geweest in de eighties, mij geheel ontgaan. En iemand zei ook dat die theoretische leerweg al eerder bestond dan wikipedia zei.
Ik heb het nu bijna uit, dan zal ik alles even herzien en maar eens een tweetje sturen naar uitgeverij Prometheus.
Het blijft fictie, hè. *Grijnst*
*briest*
Meervoudig gehandicapt én spastisch? Is Thomas wel op een lagere en middelbare school geweest? En dan studeren? In Utrecht? Wonen op een zolderkamertje? Wordt daar nog meer info over gegeven?
Sorry, waar Thomas stond had Mathis moeten staan, heb het inmiddels verbeterd.
Ik zie dat Vera dezelfde vraag had, maar je hebt de namen inmiddels aangepast. Is dat in elk geval opgelost. Benieuwd naar de reactie van de uitgever.