Ik ben groot fan van Kingsolver, al sinds de Bean Trees en Pigs in Heaven, natuurlijk het meesterwerk The Poisonwood Bible, en The Lacuna vond ik ook geweldig. Sommige andere titels zeiden me iets minder maar altijd wil ik haar nieuwste boek meteen lezen. Dus ik was heel blij dat ik Unsheltered ter recensering kreeg opgestuurd van de NBD.
Ik heb er langer over gedaan dan ik voorzag. Zo ongeveer halverwege moest ik het mezelf toegeven: ik verveelde me een beetje en waar kwam dat door? Dan ga ik altijd recensies in gerenommeerde kranten opzoeken want wie ben ik? Maar ik was de enige niet.
Op zich is het een prachtig verhaal, of liever, zijn het twee prachtige verhalen. In het heden (2016) hebben we de familie Knox-Tavoularis, al lang niet meer het succesvolle gezinnetje dat moeder Willa voor zich zag toen ze haar Griekse man trouwde. Dochter Tig (Antigone) is weer thuis komen wonen na een verblijf op Cuba waar ze niks over kwijt wil. Schoondochter Helen pleegt zelfmoord zodat baby Dusty bij grootmoeder komt wonen want zoon Zeke weet totaal niet wat hij moet. Hij gaat weer proberen het te maken in financieringsland. Dan is er nog schoonpapa Nick, zwaar ziek en zwaar politiek incorrect, die Willa het bloed onder de nagels vandaan haalt.
Ze wonen in een oud huis in Vineland, dat in de jaren zeventig van de negentiende eeuw werd gebouwd als een utopische woonwijk. Het huis staat helaas op instorten, en Willa probeert uit te vinden of ze niet een 'historisch belang' kan opsnorren zodat het gerestaureerd kan worden.
Terug naar 1871. In het huis woont Thatcher Greenwood, ver boven zijn stand getrouwd met de mooie Rose, en leraar aan de plaatselijke school. Daar wordt het curriculum bepaald door Vineland-stichter Landis en zijn meelopers, en daarin is bepaald geen plaats voor Darwin en zijn verderfelijke ideeën.
Naast Thatcher woont Mary Treat. Ik kwam pas halverwege het boek op het idee om haar te googelen, en ze heeft dus echt bestaan. Beroemd botanicus en entomoloog, corresponderend met de groten der aarde waaronder Darwin.
Van haar komt het woord uit de titel: "Unsheltered, I live in daylight. And like the wandering bird I rest in thee."
Zowel Thatcher als Willa nemen een voorbeeld aan haar, vinden in haar troost en inspiratie.
Klinkt allemaal schitterend, toch?
Waarom verveelde ik mij dan?
Het kwam door de lange dialogen. Eindeloze gesprekken aan de eettafel, of tussen de echtelieden in bed, waarin de personages niet meer waren dan marionetten die verschillende visies op hedendaagse problematiek (vooral natuurbehoud en milieu) ventileerden. Schoonpapa citeerde de Trump-aanhangers, Zeke de materialisten, Tig de idealisten (denk Occupy), en moeder Willa vroeg zich vertwijfeld af of ze het allemaal verkeerd had gedaan.
Ik zou willen dat dit twee boeken waren: een met als hoofdpersoon Tig, en een met als hoofdpersoon Mary.
Wat allemaal niet wegneemt dat ik me toch verrijkt voelde toen ik het uit had, en dat is al heel wat.
Gemengde gevoelens dus?
Ja. Vooral tijdens het lange midden van het boek. Toen ik het uit had, had ik toch het gevoel dat het een mooi boek geweest was.