Wat maakt het lezen van dagboeken toch zo fascinerend? Ik heb het altijd gehad, sinds ik voor het eerst Anne Frank las. Ik heb er al eerder over geschreven ook, herinner ik me.
Ik kende Hanny Michaelis eigenlijk niet, of hooguit van naam. Zou ze het zelf gewild hebben, dat haar schoolmeisjeszieleroerselen werden gepubliceerd? Hoe dan ook, ik heb ervan genoten. En dat genot bestaat uit zoveel verschillende aspecten! In de eerste plaats is er de herkenning. Die eindeloze verliefdheden, het eindeloze analyseren daarvan, met aplomb meedelen dat het nu écht over is, terwijl een paar dagen later een blik van de aanbedene het vuurtje weer net zo hard opstookt.
Bewondering is er, voor de algemene ontwikkeling, voor het lezen van literaire werken in álle moderne talen, en de woordenschat waarmee ze beoordeeld worden. Voor de gedichten, die wel melodramatisch maar ook heel knap zijn van metrum en rijm. Voor de schilderachtige natuurbeschrijvingen.
Verbazing is er, dat het leven van een Joods gezin op wat geldzorgen na gewoon doorging, in de eerste jaren van de oorlog. Wel begint het net zich samen te trekken: naar de bibliotheek gaan wordt verboden, Joodse leraren moeten van school … maar ze fietst nog onbekommerd door de stad en door de vrije natuur daar buiten. Er zijn wel af en toe bombardementen, ze moeten af en toe het bed uit wegens luchtalarm, maar toch lijkt de oorlog nog ver weg, en de hoop op een spoedige vrede leeft nog bij iedereen.
Als lezer weet je wat haar nog te wachten staat. Zo heb ik mijn eigen dagboeken een paar jaar geleden ook herlezen, vanuit een soort medelijden, "met de kennis van nu" ziend waar tóen al kiemen gelegd werden voor wat er later allemaal mis zou gaan.
Deel twee – De Wereld waar ik Buiten Sta – ligt al klaar. Het schoolmeisje is van school af, kan niet gaan studeren, en gaat dus maar als dienstmeisje aan het werk. Ik lees en leef met haar mee.
Dit klinkt heel erg mooi, ik houd ook heel erg van dagboeken lezen, zo'n mooi inkijkje in iemands leven.
Groetjes,
Ja, het is echt een aanrader.