Nicci French – Frieda Klein

Wegens ziekte ben ik even niet zo intellectueel in mijn leesvoorkeur. Vaak neem ik dan mijn toevlucht tot oude meisjesboeken, maar nu ben ik met een thrillerserie bezig: de Frida Klein-serie van Nicci French, over een psychoanalytica die af en toe de politie bijstaat in hun onderzoek naar een moord. Van het eerste deel heb ik heel erg genoten. Ik schreef op Goodreads:
Frieda is een mooi gecompliceerd personage van wie de ontwikkeling makkelijk over een hele serie uitgezet kan worden. Want dat is de kunst natuurlijk, bij een serie, dat er ook overkoepelende verhaallijnen zijn.
Dit eerste boek is een detective met een twist. Net als je denkt dat alles op zijn pootjes terechtkomt, en je begrijpt hoe de vork in de steel zit, word je verrast en nog eens verrast. En je weet als lezer meer dan de personages, dat vind ik ook altijd zó knap.

Door naar deel twee dus. Misschien is binge-reading gewoon niet aan mij besteed, met tv-series doe ik dat ook nooit. Ik schreef op Goodreads:
Is het wel een goed idee om zo'n hele serie achter elkaar te lezen? Ik heb wel bijna net zo genoten van deel 2 als van deel 1 maar doorzag tegelijk wat trucjes en maniertjes waarvan ik me afvraag of ze effectief blijven. En waarbij ik ook denk: hoe werkt dat in een schrijvershoofd (of in twee schrijvershoofden in dit geval)? Gaat dat niet vervelen?
De twee dingen die me het meest opvielen: bij elk nieuw personage een uitgebreide beschrijving van het uiterlijk. Haar, postuur, kleren, alles. Bij mij werkt dat totaal niet, er blijft niets van hangen. Het gaat alleen maar steeds meer in het oog lopen en verstoort daarmee de fictionele droom.
Het andere trucje is om aan het eind van bijna elk hoofdstuk een bladzij te wijden aan iemand die we niet kennen, een raadselachtig iemand met een gestoorde geest. We zitten in de gedachten van diegene en we weten niet wie het is. In deel een was het dat gekidnapte jongetje, en na verloop van tijd zorgde dat voor toenemende spanning, vooral toen duidelijk werd dat het jongetje de bel had gehoord toen de politie daar aan huis kwam. En het gaf een mooi inkijkje in hoe het jongetje zichzelf geestelijk gezond probeerde te houden. Maar in deel twee is het een beetje een trucje, het voegt niets toe aan de spanning of de ontwikkeling. Het plaveit alleen de weg voorde laatste plottwist, die kennelijk de MacGuffin voor de hele serie gaat vormen.
Ik ben benieuwd hoe ik deel 3 zal ervaren, en of ik daarna toch maar niet even wat anders ga lezen.

Ik ging toch door naar deel 3. Ik merkte dat mijn duffe hoofd moeite had met de plot. Ik schreef: "Er zijn ook zoveel verschillende lijntjes! Er is een moord waar de politie zich mee bezighoudt, en dan is er nog een moord in het verleden, die een oude journalist probeert uit te vogelen. Omdat we die journalist en zijn beweegredenen niet kennen, fungeren zijn hoofdstukken als de 'raadselstukjes' in de voorgaande delen, alleen zijn ze veel langer. Ik merk dat ik eigenlijk alleen met Frieda meeleef (en een beetje met inspecteur Karlsson). Er komen zo ontzettend veel personages in voor, allemaal met naam en toenaam en kledingstijl, dat ik ze haast niet uit elkaar kan houden. Daardoor kunnen ze me ook steeds minder schelen. Ik zou veel liever een boek lezen dat alleen over Frieda ging. Zo'n mooi personage verdient zoveel beter."
Deel 3 vond ik echt niet goed: veel te veel personages, en een dubbele plot waarvan ik echt het nut niet inzag.

Toen ik deel 4 opzocht op Goodreads kwam ik een boek met dezelfde titel tegen: Thursday's Children van Rumer Godden. Hierover later meer.
In deel 4 werd ik op mijn wenken bediend: het draaide eindelijk om Frieda zelf. Hoewel de stijl van Nicci French nergens opvalt door mooi taalgebruik of mooie vergelijkingen, vond ik dit qua psychologische diepgang toch een mooi boek. Maar toen ik het uithad, dacht ik wel: zo, nu weten we what makes Frieda tick. Wat nu dan nog?
Hop deel 5 uitgeraced. Een zeer onwaarschijnlijke plot, een tamelijk ongeloofwaardige Frieda als kinderoppas. En ze zegt rustig al haar cliënten af terwijl ze – zou je denken – toch een flinke hypotheek moet hebben met een huis in Londen.
Zolangzamerhand wordt het als een zak drop of een maaltijd van de afhaalChinees: je zit al lang vol maar je blijft dooreten al heb je geen idee meer waarom. Nog 3 delen te gaan, enkel en alleen om erachter te komen of de boef ontmaskerd wordt en of 'ze' elkaar krijgen.

Dit bericht is geplaatst in recensies met de tags , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *