Ik heb in de afgelopen anderhalf jaar 36 boeken besproken voor de NBD. Daarvan waren er 13 geschreven door mannen, waarvan 2 non-fictie. Van de romans hadden er 6 een meta-achtig thema, dwz dat ze op een of andere manier commentaar leverden op of uitgingen van het leven van andere schrijvers.
Mr. Eternity van Aaron Thier ging over Daniel Defoe, The Night Ocean van Paul la Farge over Lovecraft, Marlow's Landing van Toby Vieira over Joseph Conrad, Dead Writers in Rehab van Paul Bassett Davies over diverse bekende schrijvers zoals als Hemingway, Coleridge, Wilkie Collins en Dorothy Parker, Madness is better than Defeat van Ned Beauman wederom over Conrad, en het meest recente geval, Larkinland van Jonathan Tulloch over Philip Larkin.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik uit mezelf veel meer boeken van vrouwelijke auteurs lees dan van mannelijke. Ik lees ook veruit het meest Engelstalig. Dus of wat ik hier signaleer algemeen geldt? Geen idee.
Maar ik signaleer het wel. En het borduurt een beetje voort op mijn bespreking van het boekenweekgeschenk van Griet op de Beeck, en de beoordelingen door mannelijke recensenten.
Vrouwen schrijven vaak veel dichter op – of onder – de huid, schijnbaar over huis-, tuin- en keukenzaken. Lezeressen begrijpen dat hier veel meer onder schuil gaat dan alleen lichamelijke ongemakken of huishoudproblemen, mannen (schrijvers en lezers) hebben blijkbaar wereldpolitiek en strijdtonelen nodig om hetzelfde invoelbaar te maken.
En bij al deze meta-spelletjes-spelende auteurs heb ik het gevoel dat ze zo in de weer zijn met van alles te bewijzen: kijk mij! Zo belezen! Zo geestig! Zo gecompliceerd! Zo afstandelijk en humoristisch zoals het moet van de heren recensenten!
Daarbij vergetend dat een roman toch in de eerste plaats draait om de lotgevallen van een personage met wie we als lezer willen meeleven. Als we kunstjes willen, gaan we wel naar het circus.
De flaptekst van Larkinland ronkt: an unforgettable love story and mystery, both hilarious and deeply moving. Terwijl wat ik een las een boek was dat vrijwel geen plot had, en een hele cast van bordkartonnen personages die geen enkele ontwikkeling doormaakten. En heel veel "grappige" woordspelingen en toespelingen op Hull, Engeland, literatuur en Philip Larkin.
Interessante analyse! Zelf lees ik eigenlijk niet zo bewust een mannelijke of vrouwelijke schrijver, ik lees gewoon maar en het boek is goed of minder goed of slecht maar daar koppel ik verder niets aan. Misschien toch eens beter gaan opletten 😉
Wel heb ik opgemerkt dat ik steeds minder fictie en dus meer non-fictie lees. De reden daarvan heb ik ook nog niet helemaal helder.....
Kijk, dáár willen wij tzt wel eens een blogje over ...
Ha! Ik maak nu wel een 'onderwerpen' lijstje voor als het zover is/komt....
Toevallig lees ik net een artikel over Meg Wolitzer in The New York Times, die daarin iets interessants zegt over de verschillende manieren waarop vrouwelijke en mannelijke romanschrijvers worden beoordeeld: https://www.nytimes.com/2018/03/23/books/meg-wolitzer-the-female-persuasion.html:
If ‘The Marriage Plot,’ by Jeffrey Eugenides, had been written by a woman yet still had the same title and wedding ring on its cover, would it have received a great deal of serious literary attention? Or would this novel (which I loved) have been relegated to ‘Women’s Fiction,’ that close-quartered lower shelf where books emphasizing relationships and the interior lives of women are often relegated?”
Het grappige is trouwens dat ik n.a.v. jouw blogpost eens gekeken heb hoe het vorig jaar zat met mijn eigen leesvoer en dat ik ontdekte dat ik op de kop af evenveel mannen als vrouwen had gelezen. Ik lees beide soorten fictie graag, ik houd van die mix, van afwisselend de ‘vrouwelijke’ en de ‘mannelijke’ soort. Het een is voor mij niet beter dan het andere.
Oh heerlijk. Zet Wolitzer meteen op het lijstje! Ben nu in Metroland van Julian Barnes bezig. Ze zijn er wel hoor, goede mannen ;-).