Ik had ooit van The Historian genoten (griezelend), en The Swan Thieves heb ik ook met plezier gelezen, al is er niets van blijven hangen. Dus ik begon vol vertrouwen in The Shadowland.
Alexandra, een Amerikaanse jonge vrouw, gaat Engelse les geven in Sofia. Ze wordt door de taxi per ongeluk afgezet voor een hotel. Daar wacht ze op een andere taxi, als ze ziet hoe een stel oude mensen moeite heeft om zichzelf en al hun bagage in een taxi te krijgen. Ze snelt toe om te helpen.
Pas als ze zelf in een andere taxi zit, beseft ze dat ze een tas van die mensen bij zich heeft. Ze gluurt erin, en ziet dat het een urn is, met as. Ze vertelt het aan de chauffeur, wat moet ze ermee doen? Naar de politie?
Chauffeur Bobby blijkt al snel niet een gewone taxichauffeur, en de tocht om de urn terug te bezorgen wordt steeds ingewikkelder en gevaarlijker.
Klinkt als een leuk, spannend gegeven. Bovendien is Alexandra Zielig, want ze heeft een Dode Broer, en een litteken dat doet vermoeden dat ze zelfmoord heeft willen plegen. We krijgen het hele verhaal van de verdwijning van Jack te horen, maar verder niets over Alexandra. Het plan om Engelse les te gaan geven raakt ook steeds meer op de achtergrond.
Hoewel de kern van het verhaal – het blijkt SPOILER ALERT uiteindelijk te draaien om een strafkamp in communistisch Bulgarije – best aangrijpend is, en interessant, is de hoeveelheid wol eromheen niet om dóór te komen. Alexandra en Bobby worden van hot naar her door het land gestuurd (het lijkt wel een reisgids met al die beschrijvingen), en horen van diverse mensen stukjes van het verhaal. Het blijft zo lang onduidelijk waar het nu werkelijk om draait, dat ik mijn interesse vrijwel helemaal verloor, en van de tweede helft van alle alinea's alleen de eerste en laatste zin heb gelezen, om toch uit te vinden waarom die urn van zo'n belang was dat er achtervolgingen en moorden voor nodig waren.
Doodzonde van zo'n mooi gegeven. Had die hele Amerikaanse juffrouw eruit gelaten, had Bobby gewoon een journalist laten zijn die dit verhaal op het spoor was, en je had véél dichter (en begrijpelijker) op het drama gezeten. Nu werd alles gefilterd en nog eens gefilterd, en er was een hoop sentimentele poespas die nergens voor nodig was.
