Gister had ik een fijn gesprek met iemand over de gevolgen van narcistische mishandeling, en of die littekens ooit verdwijnen. Ik begin zo langzamerhand te denken van niet. Bij mij uit het zich door een zéér fijn afgestelde nardar (die man gister in Bed and Breakfast!), een groot gebrek aan vertrouwen, en plotseling opvlammende woede als iemand mij – al dan niet opzettelijk – kwetst.
Ik vóel me ook gauw gekwetst, en dat is meestal een teken dat er oud zeer achter zit.
En zo viel er vandaag weer een schelletje.
Onlangs had iemand de euvele moed te suggereren dat ik bepaalde technische aspecten van een roman verkeerd beoordeeld had. Of ik dit en dat niet doormekaar had gehaald. Op zo'n moment ontplof ik veel erger dan nodig. Hoe dúrf je mijn vakkennis en deskundigheid in twijfel te trekken?
Wat zou het heerlijk zijn om in alle rust, zonder hartkloppingen en een oplopende bloeddruk te kunnen antwoorden: nee hoor, hoe kom je erbij?
En opeens openden de gordijnen zich op een toneeltje aan de ouderlijke eettafel. Vader beweerde iets over Amerika, waarvan ik wist dat het onjuist was. Nee, maar hij had er dit boek en dat boek over gelezen en in de oorlog hadden ze ons bevrijd … Ja maar pappa, ik wóón daar! Ik weet hoe het daar is!
Pappa moest met migraine naar bed, mamma herhaalde haar mantra: "Daar kan pappa niet tegen."
En ik bleef stikkend in mijn woede en mijn correcte oordeel achter. Gauw naar buiten om een shagje op te steken.
Het is díe woede die me nog altijd parten speelt. Father knows best. De doodenkele vakgebieden waarvoor dat niet gold, kamde hij gewoon af. Zo van: "Ja, maar dat is zo'n echte bèta." Als de auto naar de garage was geweest, liep hij altijd de wielmoeren na. Geen ziertje verstand van techniek, maar toch laten zien dat hij de eindcontrole had.
Mensen met afwijkende meningen waren gek. Mij zei hij dat niet in m'n gezicht, maar hoe hij over de rest van de vrienden- en familiekring sprak zei genoeg.
Man man man.
Nu maar weer gauw het poesje aaien.
Wat is het dan heerlijk dat dat poesje er is!
Herken het zeer en aai me zo nu en dan de pleuris...
...zo herkenbaar...
Bij een vermoeden van zoveel pijn en frustratie had ik vorige week mijn reactie op de boekbespreking wel achterwege gelaten. Dat was mijn betrekkelijk omschuldige opmerking niet waard. Hoewel het goed kan werken om vakkennis en deskundigheid soms in twijfel te trekken. Mensen die moed tonen, vragen stellen, autoriteit ter discussie stellen zijn bij mij altijd welkom. Zeker als ze daar de goede bedoelingen mee hebben.
Een inhoudelijke reactie over schrijftechniek plaats ik vanavond in een reactie.
Autoriteit ter discussie stellen doe ik zelf ook met regelmaat, zie mijn recensies. Maar dit viel voor mij toch een beetje in de categorie helpdesk "zit de stekker wel in het stopcontact mevrouwtje?"
Niet te hard aaien hè.
Hoi Heldin,
Owowow, van zo'n autoritaire, dominante vader heb je een leven lang 'plezier'. Ik weet er alles van. De man leeft nog in mijn geval (bijna 86 jaar) en ik heb er nog steeds geregeld last van. Een flink aantal jaren geleden ging de man mij de WAO uitleggen, een wet, waar ik dagelijks mee werkte. En er klopte niets van. Hij stikte er zowat in van kwaadheid, dat ik hem corrigeerde en daar voelde ik mij dan notabene weer rot en schuldig over. De voorbeelden zijn eindeloos. Afstand nemen en houden, is het devies, vooral in je bovenkamer.
Goede blog! Dank je wel.
dankje!
Zo herkenbaar wat je schrijft. Helaas verdwijnen littekens nooit helemaal, maar pas op dat je niet opnieuw in oude woede stikt.
dat blijft een proces ...