Lawrence Osborne – Beautiful Animals

Dit was een stomvervelend boek dat lijdt aan de kwaal waar wel meer moderne boeken aan lijden: misselijke hoofdpersonen. In dit geval twee verwende jonge vrouwen die met hun ouders op vakantie zijn op Hydra, een Grieks eiland. Als daar een Syrische vluchteling aanspoelt, besluiten ze hem te helpen. Niet zozeer uit menslievendheid als wel uit verveling. De hele zaak loopt dermate uit de hand dat het boek hier en daar als thriller geklasseerd wordt.

Wat wil een schrijver met zo'n boek, vraag ik me dan altijd af. Dat had ik bijvoorbeeld ook met Freedom van Jonathan Franzen (een leesclubboek, dat ik anders zeker niet had uitgelezen). Waarom zou ik tijd door willen brengen met verwende krengen die niets zinvols te melden hebben?
Beautiful Animals is ook nog eens slecht geschreven.
Osborne heeft moeite met het vertelperspectief, headhopt soms zo verschrikkelijk dat je even moet terugbladeren welke "she" hier bedoeld wordt.

Hij voegt regelmatig buitenlandse woorden in die ons een authentiek gevoel moeten geven, maar op een lachwekkende manier.

Amy made them sit and eat the moussaka the maid had prepared. It was the very dish Jimmie had urged to have made for them.

Goh! Bijzonder! Alsof je iemand in Amerika heel speciaal aanraadt om een hamburger te eten!
Hij beschrijft een autorit door Italië alsof hij een anwb-gids overschrijft, terwijl ik denk dat iemand op de vlucht wel iets anders aan zijn hoofd heeft dan wetenswaardigheden over bezienswaardigheden.
Hij schrijft dingen die ik niet begrijp.

They sat on the bed for a while with their knees curled up beneath them.

Het is mij persoonlijk nooit gelukt om mijn knieën op te krullen.

Hij maakt een hele toestand van de vluchteling die in een huis arriveert waar geen kruimel eten te vinden is. De volgende ochtend haalt hij koffie, brood en kaas uit de auto waarmee hij gevlucht is. Die kaas smaakt natuurlijk nog uitstekend na een hete nacht.

Hij put zich uit in doorwrochte vergelijkingen. De ene keer glimlacht zij alsof de glimlach een vlieger aan een touw is, de andere keer alsof het een touw is dat aan een paardenbit trekt.

Hij stapt als schrijver constant het toneel op om ons te vertellen wat de personages voelen. En ook dat weer lachwekkend. Over een restaurant dat de Syrische vluchteling onderweg bezoekt: It wasn't worth a detour. Ik neem toch niet aan dat Faoud normaal met de Michelingids op zak reisde.
Of deze: She was suddenly sobbing to herself without knowing why. Uhm … door het verschrikkelijke wat ze heeft meegemaakt misschien?
Of zo'n beschrijving: he was obviously English in some way. Je bent of duidelijk Engels of op een bepaalde manier Engels.

Faoud pikt een liftster op.

She was twenty-two and art student; her father owned an furniture restoring factory in Brescia specialising in the eighteenth century.

Ja, dat vertel je natuurlijk als eerste als je met iemand kennismaakt.

Faoud verbergt zich achter een klooster. Een monnik ziet zijn auto staan.

"Are you lost?" he called out in Italian, but not understanding Faoud waved and smiled back.

Weer die schrijver met zijn klompen op het toneel.

Het is mij een raadsel waarom het boek zoveel goede recensies krijgt. Er is er maar één het hartgrondig met mij eens, Alex Preston in the Guardian: a novel that lingers only briefly in the mind, briefer still in the heart.

aanvulling: over het vertelperspectief